En Eski Sinema Estetiğinin Sorunları Gönderileri
En Eski Sinema Estetiğinin Sorunları kitaplarını, en eski Sinema Estetiğinin Sorunları sözleri ve alıntılarını, en eski Sinema Estetiğinin Sorunları yazarlarını, en eski Sinema Estetiğinin Sorunları yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Çağdaş, sessiz sinemanın başlangıç dönemiyle yakından ilgilenen L. Tolstoy, onu "büyük sessizlik" diye tanımlar. Sinema sanatının teknik gelişimi nedeniyle sesli film, sessiz, "dilsiz" sinematografiden uzun bir süre sonra ortaya çıkmıştır. Ancak sinemanın ilk kez sesle birlikte konuşmaya başladığını, kendi dilini bulduğunu varsaymak büyük bir yanılgı olur. Sesle dil özdeş değildir. İnsanlık kültürü bizlere seslenmekte, çeşitli diller de bilgiler aktarmaktadır. Bunların kimileri yalnız ses biçimindedir.
Göstergeler herhangi bir nesnenin karşılığı olduğu sürece, gösterge aracığıyla tanımlanan nesneyle sürekli bir ilişkiyi içerirler. Bu ilişki göstergelerin semantiği (anlambilim) diye adlandırılır. Semantik ilişki göstergelerin içeriğini tanımlar. Ancak her gösterge belirli fiziksel bir anlatımı içerdiğinden, anlatımın ikili ama bir birlik oluşturan ilişkisi hem tek tek isimlerin hem de tüm gösterge sisteminin nitelendirilmesinde temel belirleyici özelliğin içeriği durumuna gelir.
Görüntüsel ve uzlaşımsal göstergelerin etki alanları yalnız yan yana değildir, birbirini hiç durmadan karşılıklı etkiler, aralıksız bir geçiş ve sınır süreci içinde birlikte ve karşılıklı bulunurlar. Bu süreç, dünyayı göstergeler yardımıyla kültürel bakımdan kavram anmasal bir yönüdür.
Sinemanın tüm çabası, yaşamla tamamen kaynaşmak ve özgül filmsel olanı, sinema dilinin göreliliğini belirtmek, sanatın kendi alanındaki egemenliğini onaylamak, yaşamla her zaman birbirine gereksinim duyan iki düşman olarak kalmaktır.
Gerçeklik duygusu, yaşamla olan benzerliğin algılanması, ki onsuz sinema sanatı olmayacaktır, doğrudan doğruya sezgi ile anlatılan asal bir olgu değildir. Karmaşık sanatsal bir bütünün önemli bir bölümünü oluşturmasına karşın, bu duygunun oluşmasına,ortak çalışmaların sanatsal ve kültürel deneyimlerle olan çok yönlü bağlamları neden olmuştur.
Film dili iki yönsemeyi içerir: Öğelerin yinelenebilirliğine, seyircinin yaşam pratiğine ya da estetiksel deneyimine dayanan ilki, umulanlara, beklentilere ilişkin bir sistem meydana getirir; bu sistemin belirli noktalarını yıkarak ortaya çıkan(ama yok etmeyen) öteki ise, metindeki semantik düğüm noktalarını belirgin duruma getirir. Bu nedenle asenkronizasyon, nesnelerdeki alışılmış sıralanmanın, olguların ve görünüşlerin biçimlerinin bozulması filmsel anlamın temelini oluşturmaktadır. Ne var ki, "anlam taşıyıcı" ve "biçimi bozulmuş" öğeler, sinema dilinin oluşum sürecinin yalnızca ilk aşamasında eşanlamlıdır. Seyirci, filmsel enformasyonların özümlenmesi konusunda belli bir deneyime sahipse, perdede görülenleri yalnız gerçeklikle değil, daha önceden bildiği, gördüğü filmlerin örnekleriyle (şablon) de birleştirir. Bu durumda asenkronizasyon, biçim bozma, konusal trükler, kurgu karşıtlıkları bir alışkanlık durumuna gelir, önceden tahmin edilebilirler ve enformasyon niteliklerini yitirirler. Bu koşul altında, çağrışımlardan "özgür", "basit" görüntülere yeniden başvurulması, bir nesnenin yalnızca kendi yerine geçtiğinin saptanması ve biçimi bozulmuş görüntülerden ve aynı de kupajlardan vazgeçilmesi şaşırtıcı etkilerde bulunur, yani anlam taşıyıcı duruma gelirler. Bir dönemdeki sanatsal gelişme hangi yönü izlerse izlesin, sinemacı da ister filmsel sorumluluk konusunda çaba göstersin ister sanat dünyasından gerçek yaşam alanına geçmeyi ölçüt alsın, film dilinin ayrımlı öğeleri hep anlam taşıyıcı diye algılanır.