Sinemayı çok seven bir okur olarak elime ilk kez sinema temalı bir kitap aldım. Açıkçası daha çok toplumsal gerçekçi eserleri seven biri olarak gerek edebiyat eserlerinin gerekse sinema yapıtlarının daha çok bu boyutuyla ilgilenirim. Ama şurası bir gerçek ki gün geçtikçe felsefecilerin sinemaya ilgi duyması ve yönetmenlerin felsefeye yönelmesiyle filmler yeni bir derinlik kazandı.
Dücane Hoca söyleşilerini takip ettiğim bir felsefeci. Ara ara konuşmalarında filmlerden örnek verir ve bazen de tavsiye eder.
Bu kitabında birçok filmi, kitabı, tabloyu, belgeseli ve bunların üreticilerini bir araya getirip onlar üzerine kendi çözümlemelerini ortaya koymuş. Daha çok bir deneme kitabı. Bunu yaparken dilden ve özellikle etimolojiden bolca istifade etmiş.
Biliyorsunuz film yapımcıları/yönetmenleri sinemanın icadından bu yana elit bir grup insan olarak toplumda yerini alır. Genelde iyi eğitimli olan bu sanat insanlarının filmleri türlü türlü anlamlarla ve imgelerle yüklüdür. Bence bu en bayağı, saçma ve korkunç filmler için bile geçerli. Bu kitap boyunca sanatçıda olması gereken felsefi birikimin izlerini ve sonuçlarını gözlemlemek mümkün. Tarkovski, Kubrick, Çağan Irmak gibi onlarca sinema erbabının filmlerinden örnekler var.
Tahmin ediyorum, kitaba dönük en büyük eleştiri yazarın hemen hemen tüm konuları dine ve tasavvufa bağlamış olması olacaktır. Bunu da Dücane hocanın geçmişiyle telif etmek mümkün. İnsan ha deyince mazisinden kopamıyor. Dücane hocanın kopma gibi bir isteği var mı onu da bilmiyorum tabii.
