Sonsuza Kadar
Susanna TamaroSonsuza Kadar Gönderileri
Sonsuza Kadar kitaplarını, Sonsuza Kadar sözleri ve alıntılarını, Sonsuza Kadar yazarlarını, Sonsuza Kadar yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Herkes kendi içindeki çürümüşlüğe göre akıl yürütür.
Sayfa 52Kitabı okudu
Gören, hiçbir şey görmüyordur.
Sayfa 36Kitabı okudu
Acaba yalnızlık duyarlılığı derinleştiriyor mu diye ya da insan duyarlılığı derinleştiği için mi yalnızlığı seçiyor diye düşündüğüm çok oldu.
Buna asla yanıt veremedim.
Sayfa 35Kitabı okudu
Güzellikte kırılgan bir görüntüden başka bir şey değildi: Onu yok etmek dünyanın en kolay şeyiydi.
Sayfa 26Kitabı okudu
Nereden geliyordu bu karıncalar, kim icat etmişti onları? Karıncaların, karınca olmasına karar veren kimdi?
Sayfa 24Kitabı okudu
İnsanoğlunun evini terk ettiği anda yerini hızla batan, yaralayan, öldüren şeylerin aldığını anladım.
Çalı, ısırgan, yılan.
Harabeler neden çuhaçiçekleriyle, hanımelileriyle kaplanmaz ki? Neden yılanların yerine tavşanlar yuva kurmaz ki?
Sayfa 21Kitabı okudu
Sen benim yılan oynatıcımdın; kavalını çalıyordun, ben sepetten çıkıyordum. Senin ezgin olmayınca, benim düşüncelerim bir sürüngeninki kadar sınırlı oluyordu.
Sayfa 18Kitabı okudu
"Bütün erkekler can sıkıcıdır!" diye söyleniyordun "Bu Adem'den beri böyledir. Üstelik yaşlandıkça daha da sıkıcı olurlar."
"O halde ne olacak?"
"Ben senin can sıkıcı olmana asla izin vermeyeceğim."
Sayfa 18Kitabı okudu
Dünyayı bulduğumuzdan daha iyi bir şekilde bırakma arzusu duyuyorduk.
Sayfa 17Kitabı okudu
Hepimiz, varoluşumuza izin veren bir tanıma sahibiz ve bu tanım öyle bir sal ki, onun sayesinde fırtınalı günlerin çalkantısına dayanabiliyor, onun sayesinde delirmeden nehrin sonuna kadar varabiliyoruz.
Sayfa 13Kitabı okudu
"Tanrı yeryüzüne onu besleyen soluğunu verdi. Onun nefesi her şeye hayat verir. Olur da o nefesini tutarsa her şey yok olur. Bu soluk sende, senin sesinde de titreşiyor. Ve senin soluduğun, Tanrı'nın soluğudur ve sen bunu bilmiyorsun."
Sonsuzluk neresi
Kırılganlığımız güce, kader bilgeliğe, trajediler aşka, zifiri karanlık içsel aydınlığa dönüşebilir.
“Öyle bir an oldu ki, ikimizin minik taşları düzgün biçimde yan yana düştüler. Ben bir adım atıyordum, sen de aynı uzunlukta bir adım atıyordun. Ben seni bekliyordum, sen bana yetişiyordun, ben sana ulaşıyordum, sen beni bekliyordun. Sonsuza kadar böyle gideceğimizi sanıyorduk. Oysa ben şimdi ormanda yürüyorum ve ayak izlerimden başka iz yok. Kimse yürümüyor yanımda, kimse izlemiyor beni, ya da önümden gitmiyor...”
Matteo ve Nora... biri ateştir diğeri su, biri akıldır diğeri yürek, biri sürekli harekettir diğeriyse durgunluk ve huzur; biri düşüncedir diğeri sezgi, biri zamandır diğeriyse sonsuzluk...
Ancak bir gün bu mükemmel uyum dünyanın trajik yasaları karşısında dağılır gider... Matteo bir anda içinde dipsiz bir boşlukla tek başına kalır. Ama yollar onu asla bırakmaz ve hiçbir şekilde tahmin edemeyeceği bir geleceğe taşır.
Zamanla doğa yasalarının gizemini keşfeden Matteo, insanların kendilerini bulmak, hayatı tanımak için ziyaret ettiği bir tür keşiş olup çıkar. Hayatın ve aşkın gizeminin, Nora’nın ardında bıraktığı bu büyük soru işaretinde yattığını, Matteo bir gün anlayacaktır...
Sonsuza Kadar kimi zaman yok eden, kimi zaman da arındıran içimizdeki ateşi anlatıyor...
-İnsan nasıl böyle bilgeleşir ?
-Cehennemin içinden geçerek
Kırılgan!.... O zamana dek bu sözcüğü,içine kırılacak eşya konan kutuların üzerinde görmüştüm. Benimle cam eşya arasında bir ilinti olabileceğini yani binbir parçaya bölünebileceğimi hayal bile etmemiştim.