Osamu Dazai’nin okuma sırası olarak, Soytarı Çiçekleri’ndeki baş karaktere tekrar nefes verdiği İnsanlığımı Yitirirken’in önüne alınması gereken bir kitap zira, aksi takdirde okuyucu için sondan geriye doğru bir gidiş olacaktır ve belki bu kitaptaki hikaye yazarın yaşamında zaten bilindik bir fragman haline gelip, önemini yitirecektir.
Yazarın, otobiyografik izler taşıyan hemen her eserinde kendine karşı çok acımasız olduğunu görebilirsiniz. Bu türden kitapları, yaşamını heba ettiğinin bilincinde ama buna engel de olamayan birinin kendinden almak istediği birer intikam niteliğinde. Bu kitap da bu itkiyle mi kaleme alınmış bilinmez ancak yazarın yaşadıklarını edebi zenginliğe dönüştürmekte ve yazım kurgusunu bir bütün olarak eserlerine yalın, doğru ve hilesiz halde yansıttığını söylemek güç.
İnsanlığımı Yitirirken’den sonra, burada yazarın yaşamında iz bırakan belirli bir olayla ilgili daha incelikli bir içerik beklerken, yazar belli ki bu kısmı yaklaşık on yıl sonra kaleme alacağı bir diğer romana hasretmiş ve burada sadece bir önizleme yaratmış.