ARİSTOTALES'İN, beyaz harmaniyesine sarılıp, zeytin bahçelerinde ders anlattığı günlerdi. İhtiyarın anlattıklarından canları sıkılan iki öğrenci, (Tabi ki, Akhuzittines ve Saftirikiles) kaş göz işareti yaparak aralarında anlaştılar ve gruptan ayrılıp, bir tepeciğin eteğinde sırt üstü uzanarak, lakırdı geyiğinin boynuzlarını cilalamaya başladılar.
Ancak iki felsefe öğrencisi, ne konuşabilirlerdi ki!?
"Sence" dedi, Akhuzittines. "Yer nasıl bir yer?
Saftirikiles, harmaniyesinin eteklerinde dolaşan bir kaç iri karıncayı püfledikten sonra:
"Sana yerin düz bir tepsi gibi olduğunu kaç kere anlatacağım!" diye cevap verdi.
"İhtiyar öyle söylemiyor ama!" dedi Akhuzittines.
"İhtiyarı boşver sen! Ben gözümün gördüğüme inanırım. Ve Dünyayı, düz bir tepsi gibi görüyorum!" dedi Saftirikiles.
"Şu uzaktaki geminin yavaş yavaş ufukta kaybolması işine ne diyorsun?" diye sordu Akhuzittines.
"Peh! Hiç zekice değil. Bir göz yanılması işte!" dedi Saftirikiles.
"Hadi ama.. Pekala yeryüzünün düz değil de tostoparlak bir şekli olduğunu göstermez mi bu?" diye sızlandı Akhuzittines
"Eğer Dünya yuvarlaksa, tam altımızda yaşayanların dondurma topları, nasıl oluyor da külahlarının üzerinde düşmeden durabiliyorlar ha?" diye bağırdı Saftirikiles...
