Kitap sanki tanrı fikrini çürütmek için değil de, insanlara bilim sevgisi aşılamak için yazılmış. bu fikir, kitapta tek tek tartışılan onca teolojik argümandan sonra ( ki hepsinde esas olarak bir şekilde bilimsel bir karşıtlıkla konu ele alınıyor) kitabın sonlarına doğru farkedilebilir.
Dawkins aslında kitap boyunca ateist bir fikri savunmuyor, hatta tanrı fikriyle ilgilenmiyor bile. kurmaya çalıştığı ana fikir; dinsel öğretilerin yy.lardır tembelleştirdiği, dogmalar ve tartışmaya açık iyi-kötü kalıpların içinde yaşamaya alışagelmiş zihinlerin özgürleşmesi fikri biraz. sanırım bir bilim insanı olarak bu, kendi felsefesinin ciddi bir kısmını açıklıyor. bunun yolunun da her insanın aldığı eğitim veya imkanları ölçeğinde mutlaka bilimin ışığında ve bakış açısına sahip bireyler olmasından geçtiğini söylemeye çalışıyor.
Özetle kitapta; bireyin, inanç merkezini, şimdiye dek hiç değişmeyen ve asla da değişmeyecek olan dinsel öğretiler merkezinde konumlandırmaktansa, sürekli gelişen, hareket eden, canlı ve değişime mahkum bir noktaya, bilimin her türlüsüne çekilmesinin, bireyin kendine ve insanlığa sağlayacağı faydalarına değiniliyor.
Açıkcası, en azından kendi adına bu noktayı yakalamayı başarmış(!) gibi görünen dawkins ve benzeri bilim insanları için de, artık çok-tanrıcılık, tek tanrıcılık, deizm, panteizm, ateizm ve türev kavramların çok da büyük bir önemi olduğu söylenemez. onlar için sadece, en fazla bir kitap yazıp bunun önemsizliğini herkese anlatmanın gerekliliği kadar bir önemi olabilir belki. bu kitap da, gayet tabi onlardan biri ve hatta en bilinenlerinden biri olabilir.
