Hâl vehbî, makam kesbidir. Her makamın başlangıç ve bitiş noktaları vardır. Bu ikisi arasında birçok haller vardır. Her makama ait bir ilim ve her hâle ait bir işaret vardır.
Dua ederken insan, üstün bir haldedir. Bir takım şeylerden sıyrılmıştır. Adeta beşeriliğinin üstüne çıkmıştır. Lisanı ruhi-manevi bir mahiyet kazanır. Yani dua kalbin Allahla konuşmasıdır.
Nefs, tasavvufi hayata başladığı andan itibaren daima iyiye ve güzele giden bir yükseliş katetmektedir. Bu iyileşme ve güzelleşme katılınılan manevi hayatın sonucudur.