Tevfik Fikret

Fikret'ten Süleyman Nazif'e Mektup

"Yeis.. yeis.. yeis!.. Me'yusum kardeşim; dehşetli bir buhran-ı infial (kızgınlık bunalımı) içindeyim, sönüyorum. Bu biraz daha sürerse, eyvah!.. Sebebini söyleyim mi? Fakat bu o kadar tuhaf ki, gülersiniz diye korkuyorum; kimi zaman kendim bile kendi halime gülüyorum. Koca bir âlem içinde yalnızım Nazif! En yakın arkadaşlarımın arasında, sokağa çıplak çıkmış bir adam duygusuyle titriyorum; herkesin vicdanı kapalı, örtülü; yalnız ben çıplak! Herkes hiç olmazsa üniformalarla - ne diyeyim - ne diyeyim setr-i cilt ediyor (örtüyor); herkes zamanın alayişi denaetine (aşağılık süsüne) bürünebiliyor; herkes bu hevay-ı rezilette (bayağı ortamda) nefes alabilmek için bir suhulete (kolaylığa), bir çareye, bir efsuna (büyüye) malik... İşte namus-u kalem, namus-u matbuat, namus-u edep.. (yazarın, basının, edebiyatın namusu) O da oldu, o da çiğnendi. Gazetesinde bir jurnal sureti basmayanlar artık gazeteci sayılamıyor. Sonra içimizde o edepsizleri galebe-i sirretlerinden (kötülüklerinin üstün gelmesinden) dolayı tebrike koşacak, "Bir gaza ettin ki hoşnût eyledin Peygamber'i" alkışlarıyle onların bu danışıklı dövüşlerini, namussuzluğun bu vicdan şiken (vicdanı kırıcı) yenmesini alkışlayacak namuslular da var. Elveda ey aşk-ı nâmûs, elfirâk ey sıyt-i âr! (Elveda ey namus aşkı, ey utanmanın duygusu)

Sayfa 44Kitabı okudu

İsa Can

Evet hakikati hulyâya hep fedâ ederim, Zaman olur ki vücudumdan ayrılır, giderim... Bu hastalık beni tıfl iken tutup ezdi, Zaman olurdu ki fikrim tahammül etmezdi. Fakat ne olsa budur en sâfâlı eğlencem; Geçer bütün esrâr önünde bazı gecem...

Sayfa 47Kitabı okudu

Reklam

İsa Can

Belki aldanmak ihtiyac-ı hayat

Sayfa 67Kitabı okudu

İsa Can

Yüz yıl önce ya da dün, belki de bugün

Bu memlekette yaşamak her dakika ölmektir! Düşün bir kere Ekrem... Hemen koluma girdi ve beni Bebek'e doğru sürükleyerek heyecanlı heyecanlı anlattı durdu. Tutturdu idaresizlik, hırsızlık, bilgisizlik, gurur yüzünden vatanın uğradığı korkunç belalar, Fikret'in ateşli dilinden dökülüyor, onun her sözcüğü bir kor gibi canıma yapışıyor. Söyledi, söyledi. Ne yaptımsa konuyu kendi sağlığına getiremedim. Ayrılırken, ayrılık sözü olarak da "Gebereceğim, gebereceğim. Kurtulmak için sevine sevine gebereceğim" dedi.

Sayfa 114 - Ali Ekrem anlatıyorKitabı okudu

İsa Can

Fikri hür, irfanı hür, vicdanı hür

Günümüz Türkçesi: Kimseden bağış ummam, dilenmem kol kanat Kendi boşluğumda, kendi göklerimde kendim uçarım. Eğilme tutsaklık boyunduruğundan ağırdır boynuma; Düşüncesi özgür, bilgisi özgür, vicdanı özgür bir şairim Aslı: Kimseden ümmidi feyz etmem, dilenmem perr ü bal Kendi cevvim, kendi eflakimde kendim tairim. İnhina tavk-i esaretten girandır boynuma; Fikri hür, irfanı hür, vicdanı hür bir şairim.

Sayfa 131Kitabı okudu