Ebeveyn çocuk ilişkilerinde yetişkinleri kayıran anlayışa her zaman ters düşmüşümdür. İlişkilerin tüm sıfatlardan bağımsız, insan insana olması gerektiğini düşünürüm.
İlk olarak Nihan Kaya'nın İyi Aile Yoktur kitabını okurken, bu konuda bilimsel çalışmalar olduğunu sevinçle öğrenmiş oldum. Kitabında, Alice Miller'in çalışmalarına çokça yer vermiş olan Nihan Kaya, konu zincirinin ilk halkalarını oluşturdu.
İlk çocukluk döneminde yaşanan acılar, ebeveynler tarafından yaşatılması söz konusu olduğunda acının büyüklüğünün tarifi imkansız hale geliyor. Ebeveynlerine muhtaç ve onları koşulsuz sevmeye şartlandırılmış çocuklar duygularını bastırıyor, acılarını hiç yaşamamışcasına ebeveynlerine bağlı kalıyor. Lakin istismarın kayıtları beden hafızasında duruyor. Kabul edilmeyen, yaşanmayan duygular gelecek nesillere aktarılıyor. Bu döngünün kırılabilmesı için toplumsal farkındalık bilincinin oluşturulması gerekiyor.
Konusunda oldukça kapsamlı bir çalışma. Dili sade ve akıcı. Kesinlikle tavsiye ediyorum.
