Vahşetin Çağrısı
Jack LondonSözler ve Alıntılar
Son acı duyusu da tükendi. Artık hiçbir şey duymuyordu. Sadece sopanın gövdesine indiği zamanki sesini işitiyordu derinden derine. Ama bu artık onun gövdesi değildi. Öylesine uzak, öylesine yabancıydı ki..
Ben de sevdiklerim için aynı şeyi düşünüyorum
- Tanrı onu yarattıktan sonra, kalıbı kırmış olmalı
Sayfa 94 - İskele YayınlarıKitabı okudu
Eski bir şarkıydı bu. Şarkıların hüzünlü olduğu bir zamanın, dünyanın gençlik devrinin ilk şarkılarından biri. Buck'a anlamadığı bir hüzün veren bu ağıt sayısız kuşakların küme küme acısını yüklenmişti. Bu şarkıda vahşi atalarının çilesi, eskiden kalma yaşama acısı ve atalarına ürkütücü, esrarlı gelen soğuk ve karanlığın korkusuyla inleyip hıçkırıyordu. Ve şarkının dokunaklılığı ateş karşısında ve dam altında geçirilen devirlerden geriye, uluma çağlarındaki hayatın başlangıcına, çig et yendiği zamanlara uzanan havlayışının o esrarlı güzelligini anlatıyordu.
Güneyde, sevgi ve dostluk kanunu altında, özel mülkiyete ve kişisel duygulara saygı beslemek yeterliydi. Ama kuzeyde, sopaya sopa, dişe diş kanunu altında, bunları hesaba katan aptallık eder ve başarıya ulaşma konusunda hep yaya kalırdı.
Ortadoğuda birkaç gün geçiren Avrupalı :D
Aylaklık ve can sıkıntısından başka yapılacak iş olmayan, tembel tembel güneş altında geçirilen yaşama hiç benzemiyordu bu. Burada ne rahat, ne huzur, ne de bir nebze güven vardı. Olan biten hep kargaşa, hep hareketti. Yaşamın her anı tehlike doluydu. Sürekli dikkatli olmak zorundaydı; çünkü buradaki köpekler şehir köpeği, insanlar da şehir insanı değildi. Bunların hepsi de sopaya sopa, dişe diş kanunundan başka kanun tanımayan birer vahşiydi.
Dayak yemişti, bunu biliyordu ama kırılmamıştı. Sopali adama karşı hiçbir şansı olmadığını iyice anlamıştı. Öğrendiği bu dersi yaşamı boyunca asla unutmadı. Ilkel yasaların egemenliğiyle ilk karşılaşmasıydı bu ve henüz tamamlanmamıştı. Yaşam bütün acımasızlığı ve çıplaklığıyla karşısında duruyordu şimdi.
Arjantin merkez bankası tıpkı..
Köpek yiyeceklerinin yetişmeyeceği ortadaydı ama onlar, köpekleri gerektiğinden de fazla doyurarak açlığın başlayacağı günü daha da yakınlaştırdılar.