Ve herkes kendini biraz kahraman, biraz anlaşılmamış sanatçı, biraz yarınki kuşakların insanı olarak görür, bu dünyalardan habersiz yaşayanlara da, beyin ve yürek fukarası birer kakavan olarak bakardı.
Günler, haftalar, aylar geçiyor.
Zaman hep biraz kadehlerin arkasında ve boyutsuzdur...
Ve bitmeyen bir can sıkıntısı, anlamsız bir bekleyiş yarını, düşte bile biçimlenemeyen gelecek...
Bazı öğretmenler de çok aksi, çok anlayışsız. Çocukların durumunu tam değerlendiremiyorlar. Düşünmüyorlar, babalar, acaba o kitapları, defterleri kolay alabiliyor mu... Ya önlüğü, ayakkabısı, çantası...