Kitabın anlatım tarzını, yavaş ve dilsel olarak bazı noktalarda problemli; olay örgüsünü ise kimi yerde muğlak, müphem ve afaki bulsam da çoğu okurun aksine okurken zevk aldığımı söyleyebilirim. Bir yandan da böyle hissedilmesi için sanki bilerek bazı düzenlemeler yapılmış gibi geliyor. Alıntıladığım kısımlar bunu doğrular nitelikte. Beğenmemim temel sebepleri arasında standartlaşmış giriş, gelişme, sonuç döngüsüne meydan okuması; yazarın hikayenin boşluk olarak gözüken noktalarını hayal gücü ile doldurması için okura bırakması beni etkilemiştir. Yazar kitabın bilhassa sonuna doğru zaten kurgu evreninin potansiyel senaryolarına atıf yaparak her şeyin aslında sandığımızdan başka bir senaryonun ürünü olabileceğini doktor ve papazın diyologları esnasında sezdiriyor. Kitabın psikanalitik, felsefik ve teolojik bazı iç monolog ve diyologları hikayenin yönünü ve algılanmasını okuyucunun dikkatinden kaçabilecek ipuçları şeklinde saklamış. Yine de yazarın kitabı bitirmek için uzun uğraşlar sergilediğini söylemesi ve bir çıkış yolu araması bir noktada hikayenin sıkıştığını doğruluyor. Buna rağmen bilimsel altyapı ve karakter tipolojisi gayet yerinde ve belli bir okuyucu kitlesine hitap edebilecek potansiyelde.
---Spolier---
Yaşanan tüm olaya şahit olan ve geride sağ kalan tek canlı olan Zorro'nun ağlaması, doktorun tansiyon aleti ile cebelleşmesi, ölümlerin nedenleri ve otopsi raporları ile diğer ek dosyalar, medyanın ve insanlar arasındaki söylentiler, kasabayı esir altına alan histeri, sinir krizleri ve psikozlar oldukça beğendiğim bölümlerdi.
