Belki en dürüst insanların içinde bile belli koşullar bir araya geldiğinde açıveren bir kötülük tohumu vardır. Çoğumuzun içinde sonsuza dek atıl kalır. Ama bazılarımızda çiçek açar. Bir kere çiçek açtı mı da sarmaşık gibi yayılıverir; mantıklı düşünceyi boğar, şefkat ve acıma duygusunu öldürür.