Yazışmalar 1946 - 1959
Albert CamusYazışmalar 1946 - 1959 Gönderileri
Yazışmalar 1946 - 1959 kitaplarını, Yazışmalar 1946 - 1959 sözleri ve alıntılarını, Yazışmalar 1946 - 1959 yazarlarını, Yazışmalar 1946 - 1959 yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.Ne kadar üretirsem, o kadar az emin oluyorum. Bir sanatçının yürüdüğü yolda, gece gittikçe daha karanlık oluyor. En sonunda da,sanatçı kör olarak ölüyor.
Bugün gerçek arkadaşlık o kadar az rastlanan bir şey ki, insanlar kimi zaman aşırı çekingen davranıyor bu konuda. Üstüne üstlük, herkes ötekinin olduğundan daha güçlü olduğunu düşünüyor, bizim gücümüzse başka, bağlılığımızda. Demek istediğim şu ki, aynı zamanda arkadaşlarımızdan kaynaklanıyor, arkadaşlarımız olmasa gücümüz de kısmen azalır.
Iyi akşamlar
XX. yüzyılda insan dibe vurdu : Kadınlar güzeldi ve hızlı yürüyorlardı. Kimi zaman gerçek, umuda verir istediğini. Bu nedenle, tam tersi beklenecek olsa da, umut ayakta kalır.
Camus’nün Trajik Ölümü
Albert Camus’nün yola çıkmasından iki gün önce, René Char yanında Tina Jolas’la onunla bir gün geçirmeye gelir. Ayrılacakları anda, Albert Camus Güneşin Torunları’ndan söz ederek şöyle der: “René, ne olursa olsun, kitabımızın varolmasını sağlayın ne olur!” (René Char’la söyleşi). 17 Ocak 1960’ta, René Char Ciska Grillet’ye şöyle yazar: “Seni unuttum sandın değil mi? Oysa unutmak ne kelime! Ama yürekten sevilen kişilere yazmak (bana) kötü geliyor. İçinizde onlar, e o zaman onlarla konuşuyorsunuz. Kaldı ki ben nasıl yaşıyorum? Hiç bilmiyorum. Buraya Camus’yü -onunla bir gün geçirdikten sonra!- gömmeye geldim. Dünya tuhaf. Varlık yokluk, şimşeğin ve acının Krallığı. Kendinize dikkat edin, Ded’e ve sana söylüyorum. Lütfen.”
Sayfa 159 - Yapı Kredi Yayınları
İnanın, arkadaşlığınızı bambaşka bir yere koyuyorum. Çocuklarım bir yana, tüm yüreğimle sevdiğim insan sayısı azdır. Size olan sevgimde, rahatsız edici olmamaya çalışsam da, yüzeysel ya da gelgeç davranmadım hiç. Sessizliklerimizde de, yokluklarımızda da birbirimize benzediğimizi biliyorum - ayrıca doğrudan günlerin getirdiği, gençlik ve onunla birlikte nobranlık ya da vurdumduymazlık gücü de uzaklaştıkça, savaşılması gittikçe güçleşen, gittikçe yorucu olan acıda da.
Evet, şu anda yorgunum, itiraf edeyim. Ama sınırsızca sevdiğim insanları unutacak denli değil. Sağ olun var olun sevgili René’ciğim, Catherine’im için en içten sevgilerimle.
Albert Camus, 18 Mart 1959
Sayfa 152