Gözlerini kapadı. Ben de kapıya yöneldim. Gittiğimi görmemek için gözlerini kapadığını düşündüğüm saniyelerde, “Menekşe!” diye seslendi. Dönüp baktığımda ona, “İlkbaharda senin gibi mor çiçekler açacağım, söz veriyorum,” diye vaad etti bana. Şefkatle titredi kalbim sözlerine. “Kıyamam ben senin o iğneli yapraklarına, ben seni öyle sevdim,” dedim ve kapıdan çıktım.
Bir doğu treninde başlayan ‘Yolcu’ hikâyesinin mor menekşe ile çam ağacının aşkına bürünmüş nostaljik hali…
Yusuf, yarını bilinmeyen bir hayatın iflah olmayan Yolcu’su. Ona, iğneli yaprakları ile âşık olacak menekşesini tanıdıktan sonra hayatının seyri değişir. Yeni hayatında ise istasyon değiştirmek eskisi kadar kolay olmayacaktır.
Leyla, bir doğu treninin varacağı istasyona bağladığı umutlarının, hayalini dahi kuramadığı bir masala dönüşmesine engel olamayan fedakâr mor menekşe.
Onun fedakârlığı ve aşkı, vazgeçilmesi imkânsız bir sevdaya dönüşecektir.
