Ben genelde kitabın ne anlattığı değil de kitabı okuduktan sonra bana ne hissettirdiği, kendimi o kitabın kahramanlarının yerine kolayca koyabiliyor muyum yada anlayabiliyor muyum yoksa o karakter de anlayamayacağım yeni keşfettiğim ve kendimde daha önce bilmediğim bu şeyi deneyimleye biliyor muyum bunu sorguluyorum. Bu kitapta bu yönüyle beni çok tatmin etti. Kitapta aslında çok sıradan bir yaşam anlatılıyor .hepimizin yaşamı da böyle çok sıradan başlamıyor mu sonrasında işler karmaşıklaştığında kendimizi yorgun hissediyoruz. Ama aslında ortalığı karıştıran biziz her olayla ilgili bin bir ihtimali düşünüp bir sonuca varmaya çalışıyoruz ama unuttuğumuz bir şey var geleceğimizi olacak olanları yönetemeyiz bunu unutuyoruz .
Kitaptaki ana karakter başlarda çok bencil özellikle eşine karşı benim en anlam veremediğim kısım ise eşinin tek bir an bile adamın kendisine karşı yaptığı bencilliği yüzüne vurmayacak kadar eşini seviyor olması. Böyle bir sevgiyi hayal etmesi zor. Fungui'nin kızına karşı olan sevgisi de beni çok etkiledi yazar bu kısmı çok doğal bir şekilde işlemiş hiç bir zaman dile getirmese de ne kadar sevdiğini derinden hissedebiliyorsunuz. Son olarak kitabın sonu da bence çok etkileyici Hayatta her şeyini kaybetmiş bir adamın huzurla ölümünü beklemesi. Sıradan yaşamların aslında o kadar da sıradan olmadığını kanıtlayan bir kitap bence bu .
