Hayatla savaştığım bir köşem vardı bir zamanlar
Şimdi orayı da yıktılar.
Oradaki depremlerde sadece ben sallanırdım,
Yıkılmazdım ama,
Diklenirdim hayata
En dik yokuşunu çıkardım.
Yorulmazdım ama
En karanlık kuytuda vurulurdum
Kan gülüşümü götürürdü, gövdem yere serilirdi
Ama ölmezdim
Yüzüme değen bir iki tel saç pansumanım olurdu
Şimdi dımdızlak kaldı göz altlarım
Tam ortasındayım mehtabın
Fırtınalar uçuşturuyor ceketimi
Benim elim ceketin cebinde
Ceketin cebinde bir fotoğraf
O da uçmasın diye
Cebimde buruşturduğum şiirlerimi
Gözlerinize seriyorum
Esasında suskunum, susmuşum
Lisanım alaturka, sefil ama daniska
Çehrem bir o kadar zemher
Ruhanî ızdıraptan olsa gerek bu zemher