Ana fikrinden yola çıkmak gerekirse doğaya en başta sevgi ve saygıyla yaklaşmamız gerektiğini vurgulayan bir öykü. Bütün incelemeler hep aynı noktalara değindiği için fazla bir yorum katmadan bendeki etkisinden bahsetmek istiyorum. Olay İstanbul Burgazada’da geçiyor. Uzun bir girişten sonra, okuyucusuyla adeta konuşur gibi Devam ediyor. Baş karekter olan Kostantin “Galata'da bir yazıhanesi olan zahire tüccarıdır. Kendi halinde yaşayan, hesaplı, başkaları tarafından sevilen, mütevazı, şakacı bir tavrı yanında canavar bir yönü de vardır çünkü kuşlara kıymaktadır. “ Kuşlara kıydığı bilinen biri niçin herkes tarafından sevilir ki? İyi bir gözlemci olan anlatıcı aynı zamanda ince mesajlar üzerinde durmuş ve o zamandan bu zamana kadar bir şeylerin değişmesi adına öyküsünde ses olmak istemiştir. Fakat bir şeylerin düzeleceği yerine daha da kötü olduğu aşikar. Herkesin işine geldiği gibi çıkarlar üzerine bir dünyanın esiri olmuş insanlık. Ve böyle olmasının altında yaşamak olgusu geliştirilmek istenmiş. Kuşların bir daha adaya gelmemesinin üzüntüsünü anlatıcı çok güzel tasvir etmiş. Halbuki yaşamak için sevgiye ihtiyaçımızın olduğunu unutuyoruz. Çünkü saygı duyarsan ancak karşılığını görebilirsin. Doğasından kopardımız her şey bizim aleyhimize değil mi? Son kuşlar öyküsü ilk okumamda bana sevgili Zülfü Livaneli’nin Son Ada romanını hatırlattı nedense. Çünkü orada da doğa ve hayvan sevgisi, saygısı üzerine durulmuştur. Bir çok ideolojik sebebler sonucunda insanlık zarar görmüştür.
