- Niçin bugünü yaşamıyorsun Mümtaz? Neden ya mazidesin ya istikbaldesin. Bu saat de var.
(...)
- Bu anı yaşamıyor değilim. Yalnız bana o kadar beklenmedik bir zamanda, kadın ve hayat tecrübem o kadar azken geldin ki şimdi ne yapacağımı bilmiyorum. Düşünce, sanat, yaşama aşkı hepsi sende toplandı. Hepsi senin hüviyetinle birleşti. Senin dışında düşünememek hastalığına müptelayım.
Sayfa 163Kitabı okudu
Her şey değişir hatta kendi irademizle değişiriz değişmiyecek olan hayata şekil veren ona bizim damgamızı basan şeylerdir.
-İnsan kanla hür olmaz. Kanla elde edilen hürriyet, hürriyet değildir; kirlenmiş bir şeydir. Bırak ki insan tanrılaşamaz. İnsan insandır. Ve bu da oldukça güç varılacak bir merhaledir.
Acele ...
Ben acele etmeğe mecburum. Sonra, acele etmek, diye bir daha tekrarladı. Vakti olmayanlar acele ederler. Herkes kendi zamanının şuuruyla doğar. Benim işim aceledir.
Daima öleceğiz ve öldüreceğiz. Daima bir tehdit altında kalacağız. Ben trajedinin kendisini seviyorum. Asıl büyüklük, ölüm şuuruna rağmen gösterdiğimiz cesarette.
İnsanlar zalimdi. Hayat, tahammül edilmez birşeydi.
Tek başına ölüm basit bir şeydi. Bazen insan ona en son çare diye bakabilirdi.
Mağazaların bize sessizce söylediği ...
Bir tanemizi al ve giyin ve öbür kapıdan başka bir insan olarak çık!
Hayır, insan sade ölürken ayrılmıyor, arkada bırakmıyordu. Belki bütün ömrünce her an birçok şeyler onu arkada bırakıyordu. Sonra olduğu yerde birdenbire kabuklaşıyor, çok ince, görünmez bir şeyle o anda etrafında olanlardan ayrılıyordu. "Biz mi gidiyoruz, onlar mı?", sual buydu...
Biliyordu ki, şartlar değişince insanlar da değişir, Tanrıların yüzü solardı.
Bütün bunların Mümtaz'ın gözünden kaçmadığını biliyordu. Bir gün, "Vücutlarımız, birbirimize en kolay vereceğimiz şeydir asıl mesele, hayatımızı verebilmektir. Baştan aşağı bir aşkın olabilmek, bir aynanın içine iki kişi girip, oradan tek bir ruh olarak çıkmaktır !" demişti.
Böyle bir sözü ancak karşısındakini delik deşik eden bir seziş söyletebilirdi.
Mümtaz, onun sükûtu kendisini ezmiş gibi silkindi.
- Neyin var? diye sordu.
- Hiç. Kafamı allak bullak ettin. Sümbül Sinan, Merkez Efendi, Macide; herkesin hayat hakkı. Yoruldum. Kendim olmak istiyorum artık.