Bəyaz gecələrdən sonra Dostoyevskidən ikinci kitab oldu oxuduğum. İki kitabın obrazları sanki eyni idi. Hər iki əsas obraz. Bu qədər gec oxumağıma səbəb kitabın mövzusu və ya sıxıcılığı deyildi, bəzi işlərim imkan vermirdi mütaliəmə.
Kitab bir yerdən sonra məni açığı boğdu, çünki heç bir dəyişiklik olmayan məktublar bitmək bilmirdi. Belə düşünürəm ki, aşağı təbəqə insanların həyat tərzini, çətinliklərini əks etdirən bir kitab olduğu üşün insanlara yaxın gəlir. Amma elə bu kasıblığın bitməməsi yordu məni.
Həyatımda baş verən bəzi dəyişikliklərlə bağlantısı olan bir kitab olduğu üçün mənə təsir etdi. Başqa vaxt oxusam bəlkə də Dostoyevski yazıb və hər kəs bəyənib təzyiqi və düşüncəsi ilə yalandan bəzəkli cümlələr yazardım. Məni çəkən tərəfi həyatımla bir oxşarlıq tapıb da sonunun necə bitəcəyi oldu.
Bəzən mən də bir nöqsan olduğunu düşünürəm. Çünki hər kəsin sevdiyi kitablar mən də heç bir təsir bağışlamır.
İnsancıklar 
Fyodor Dostoyevski
"Pişmanlığın ruhu rahatlattığı söylenir, oysa tam tersi doğrudur."
Sayfa 39 - CanKitabı okudu
"...ama siz karşıma çıkınca, siz karanlık hayatımı aydınlattınız kalbimi ve ruhumu aydınlattınız ve ben ruhsal huzur bularak diğerlerinden daha kötü olmadığımı anladım.
Sayfa 135 - CanKitabı okudu
"Zaten zengin insanlar yoksulların kötü kaderlerinden seslice yakınmasını sevmez –yani, birileri rahatsız olur, birileri de sızlanır!"
Sayfa 148 - CanKitabı okudu
"Ah, Varenka, “İsa aşkına” dendiğini duymak ve yanından geçmek, hiçbir şey vermeyip, “Tanrı versin,” demek çok acı verici bir şey. Bazı “İsa aşkına”ların etkisi olmuyor."
Sayfa 146 - CanKitabı okudu
"Aşırı hayalperesttim ve bu beni kurtardı."
Sayfa 48 - CanKitabı okudu
"Ve Varenka’m, yoksul insan paçavradan kötüdür, kimseden saygı göremez, yazarlar ne yazarsa yazsın!"
Sayfa 114 - CanKitabı okudu
"İnsanın kendini sakınması lazım, kendine özen göstermesi, tehlikelerden kaçınması ve dostlarını acı ve kedere sürüklememesi lazım."
Sayfa 25 - CanKitabı okudu
"Mutsuzluk bulaşıcı bir hastalıktır. Mutsuz ile yoksulun birbirinden uzak durması lazım, birbirlerine bulaştırmamak için."
Sayfa 108 - CanKitabı okudu
"...kimseye yük olmamak bir ahlak dersidir; ben kimseye yük olmuyorum! Ben kendi ekmeğimi kazanıp yiyorum; doğru, kuru bir parça ekmek, hatta kararmış ekmek; ama çalışarak kazanılmış, yasal ve hile hurda yapmadan elde edilmiş bir ekmek."
Sayfa 58 - CanKitabı okudu
"...çok düştüm ve daha da dehşet verici olan şey, kendi gözümde düştüm..."
Sayfa 112 - CanKitabı okudu
"Zaten dünyanın düzeni bu, canım, hepimiz birbirimize hava atıyoruz, hepimiz birini azarlıyoruz. Bu tedbir olmasa dünya ayakta kalmaz, düzen diye bir şey olmazdı."
Sayfa 104 - CanKitabı okudu
"Edebiyat bir tablo, yani bir tür tablo ve ayna; ifade tutkusu, ince bir eleştiri, edebe yönelik bir eğitim ve bir belge."
Sayfa 80 - CanKitabı okudu
Bazen öyle dakikalar oluyor ki tek başıma kalmaktan, tek başıma hüzünlenip tek başıma kesintisiz kederlenmekten mutlu oluyorum ve böyle hallerim gitgide sıklaşıyor artık. Hatıralarımın açıklanamayan bir yanı var, beni dizginsizce çekiyor, öyle güçlü çekiyor ki birkaç saat çevremdeki her şeye karşı duygusuz kalıp her şeyi, gerçek her şeyi unutuyorum. Ve bugün yaşadığım her şey, acı olsun, kederli olsun, tatlı olsun, her şey bana geçmişimdeki benzer bir şeyi, genellikle de çocukluğumda, çocukluğumun altın çağlarında olan bir şeyi hatırlatıyor. Ama bu tür anlardan sonra fenalaşıyorum. Biraz güçsüzleşiyorum, hayalperestliğim yıpratıyor beni, sağlığım da zaten gitgide kötüleşiyor.
Sayfa 135 - Can klasikKitabı okudu