İnsan en çok gençken yalnızdır.
Sayfa 27Kitabı okudu
Tanıdık..
İnsanları sevebilen biri, hatta sevmeden duramayan biri. Sevgisine rağmen, kollarını açarak ona yakınlaşmaya çalışanlara sarılamayan biri... İşte hocam böyle biriydi.
Sayfa 22Kitabı okudu
Ah hocam..
Anlaşılan o ki, başkalarının sevgisine karşılık vermeyen Hocam, aslında onlardan önce kendini hor görmekteymiş...
Sayfa 17Kitabı okudu
SON...
"... Sen bana gülüyorsun. Ve ben sana gülemiyorum. Hayır, gülmek istiyorum ama toplum yapamayacağımı söylüyor, öyle değil mi..?"
Benim hayatım için sen gereklisin. Ne olursa olsun gereklisin.
Sayfa 254Kitabı okudu
Eski insanlar ilaçtı, şimdiki insanlar devasız birer dertler.
Eskinin insanlarına imreniyordu: her ne kadar çıkarcı davransalar da mantıklarının muğlaklığı sayesinde ağlayabiliyor, hissedebiliyor, öfkelenebiliyorlardı, bu sırada da ne yapıyorlarsa başkalarının iyiliği için yaptıklarına ikna ediyorlardı kendilerini.
Sayfa 229Kitabı okudu
Belki gelirim, sesime ses veren olursa bir gün...
"Yalnızlık içindeyim, tekrar gelir misin..?"
Sayfa 218Kitabı okudu
"Kalbiniz daha tam iyileşmedi mi?" diye üzgün bir ifadeyle sordu.
"Hayatım boyunca hiç iyi olmayacak ki..."
Sayfa 158Kitabı okudu
Ve kalbindeki boşluğa sarılarak günlerini geçirdi...
Sayfa 152Kitabı okudu
Hayır, aksine insanlara sempati duyuyor gibi davranmaya kendini zorlardı. Ya kendine güvenmeye ve dünyayı tek başına aşabileceğini göstermeye karar vermişti ya da yalnızlığın modern toplumun gerçek durumu olduğunu anlamıştı.
Sayfa 134Kitabı okudu