‘’..ne kadar da söylediklerinden emin görünüyor değil mi? oysa onun güvendiği şeylerden hiçbiri bir kadın saçının bir tek teline bile değmezdi. yaşadığından bile emin değildi, bir ölü gibi yaşıyordu çünkü. bense ellerim bomboş bir adam olarak görünüyordum , ama kendimden emindim, her şeyden emindim, hem ondan çok daha emindim. yaşadığımdan emindim ve gelmekte olan ölümden emindim. evet, bundan başka bir şeyim yoktu benim. ama, hiç değilse bu gerçeğe, onun bana sahip olduğu kadar sahiptim..’‘
“İkiye bölünmüş olmanın iyi tarafı şu ki Pamela, yeryüzündeki her erkeğin, her kadının, her şeyin kendi eksikliği konusunda duyduğu acıyı anlıyorsun. Bütünken anlamıyordum, dört bir yana ekilen acıların, yaraların arasında, bütün olmayan birinin inanma yürekliliğini gösterebileceği bir ortamda, sağır, iletişimsiz deviniyordum. Sadece ben değil Pamela, ben bölünmüş, parçalanmış bir varlığım, ama sen de, herkes de. Artık ben daha önce, bütünken tanımadığım bir kardeşliğe sahibim, yeryüzündeki bütün sakatlıklarla, eksikliklerle kardeşim.”
Hem de burada, yeryüzünde, cennette değil,
Tıpkı sana benzer bir dünya için düşündüğümü
Bir buçuk saattir portmantonun aynasında kendimi seyrediyorum ve sıkıldım.
ANLADINMI EVLADIM BU DÜNYADA NELER VAR....... SENİN KİTABIN KADAR YAZILMIŞ CÜMLELER VAR......MOR YOGURT YEDİNMİ HİC........ZARGONYAYI GÖRDÜNMÜ.......ŞAHLANAN OLDUNMU HİC BU DÜNYADA NELER VAR....SEN NE KADAR ANLADIM DESENDE EVLADIM ANLAMAMİŞSINDIR......SÖZÜMÜZ KİMSEYE DEGİL BELKİ TERS GELİR KİMİNE YANLIZCA DOKUNDURAK DEDİK O ÖYLE BİRİNE .....
“biliyorum. bana tutku verecek herhangi bir şeye ya da kimseye artık rastlamayacağımı biliyorum. birisini sevmeye kalkışmak, önemli bir işe girişmek gibidir, bilirsin. enerji, kendini veriş, körlük ister. hatta başlangıçta bir uçurumun üzerinden sıçramanın gerektiği bir an vardır. düşünmeye kalkarsa atlayamaz insan. bundan böyle artık bu gerekli sıçrayışı yapamayacağımı biliyorum.”
