Mektup

“Gözlerinden, gözlerinden öperim
Bir umudum sende
Anliyor musun?”

Sahi, ille istiyorsan ve sana bir hayrı olacaksa, sence gerekse, bundan böyle hiç yazmayayım. Biliyorum imkansız bu. Ama doğaya da Tanrı’ya da, milyarla yaşayan, milyarlarca ölen insanoğullarına göre de bu şimdiki yaşantım, sevdan da imkansız. Bir “imkansız” ı sürüp gidebiliyorum. Onu da göze alırım canım. Yeter ki sana bir hayrı dokunsun. Zorla beni sevmeni, bana acımanı istemediğim gibi; gene zorla bana katlanmanı da istemiyorum. Anlamanı, duymanı umarım canım.

Şimdi burada güzel bir şafak. Gene uykusuz, mutsuz, tedirginim. Sana yazmak, yazmak, yazmak istiyorum... Seni bütün şafaklarda, evrenlerin o ıssız ihanet saatinde öperim. Ve sen geçersin içimden. Bitmek bilmezsin.

Devler dize gelsin, tapınılanlar alçalsın isterse, senin Ahmed’in düşmeyecek, yıkılmayacak. Bana güven canım. Sana, senin yüzün suyu hürmetine katlandığım, dayattığım bu “dünya adlı gezegene” layık olucam. Ve dünyamızın kocaman bağrına senin adını, cehennem ateşinden harflerle yazacağım.

Kanun yalnız biz fukaralar için var. O da cezalandırırken sade!

İnşallah döviz alamazsın! Sevmiyorum, uzaklara gitmeni. Karanlıkta kalan bebeler gibi, korkuyorum, sen uzakken. Gitme!

Babanın hastalığına çok üzüldüm. İki bin, on bin, ne olursa olsun, satın savın. İyileştirin adamcağızı. Senin baban bu! Benim yönümden bir cihan eder. Sağ esen olsun.