Çok acı... Öyle ki insanın içi, yüreği birini kaybetmiş olmanın acısıyla yanıp kavrulurken çevresinde kendini anlatıp dertleşeceği insan arıyor. Fakat kime ne anlatsa farkediyor ki o da dinlemek istemiyor. Acıya ortak olup psikolojisinin etkilenmesini istemiyor. Kısacası bu devrin insanı hep olumlu şeyleri, güzel şeyleri duymak istiyor. Acısı olan insana da kendi başına gözyaşı dökmekten başka yol kalmıyor. Acısını paylaşacak birinin olmaması, yaşadığı acı kadar zor geliyor insana. Neden böyleyiz, nasıl bu hâle geldik anlam veremiyorum. Oysa birbirimizi anlayıp birbirimizin derdiyle dertlenmek ve acısına ortak olmak zor olmamalıydı..