.
Kitapta kurmaca unsuru zaman zaman görülüyor. Şair ve yazar Ahmet Murat, Süleymaniye dendiğinde akla gelebilecek her bir alanını bize adeta kelimelerle resmediyor. Mihrabı ,minaresi ,avlusu,pencereleri...Tasvir deniyor buna da diyebilirsiniz ama kitabı biri okusa ve siz de gözleriniz kapalı dinleseniz Süleymaniye'yi görmüş gibi olursunuz.
Salt mimari incelemesi olmadığı aşikâr.Yazar Süleymaniye'nin yapılışının nasıl başladığını hayal ediyor ve bu hayali paylaşıyor okurla. Hatta bir söyleşi de bundan bahsetmişti, bunun tamamen onun Süleymaniye'ye olan sevgisinden , hep onu düşündüğünden dolayı yazdığını anlatmıştı.
Giriş yazısı söyle sonlanıyor : " Bu kitap camilerde duyulmuş bir sevincin eseri olsun,bir cami neşesiyle donanmış bulunsun isterim. Camilerin içinde geçen dakikalarımın şu fani dünyanın yabancılığını seyrelten en kıymetli anlarımın önemli bir kısmını oluşturduğunu, bu satırları yazdıkça daha iyi görüyorum. Bir cami yaptıracak param yoktu, ben de bu kitabı yazdım."
Üslup ve teknik kısımlara gelmek gerekirse :dili kolay ve anlaşılır diyebiliriz.Bazı ıstılahi ve edebi kelimeler kullanılmış, sözlük gerektirebilir.
Kitap mekanları ruh sahibi müşahhas kişiler olarak görmeye sebep oluyor. Modern çağda hiçbir yere sığmayan insanın aslında sığmadığının kendi içindeki yer olduğunu hissettiriyor.
Yerler ve mekanlar ayrımı yapılıyor kitapta.Mekan her yere denir ama yer ruhu ve sınırı olana denir diyor yazar.
