Kültürümüzdeki birey, kendisini bir fonksiyon ya da statü idealine ulaşma yolunda harcadığından sürekli bir tehlike içindedir. (Goffman 2006). Dünya evet diyen ve kendinden veren insanlardan oluştuğu için, Nietzsche "ideal" dünyayı bir yalan olarak değerlendirmiştir . (Nietzsche, Ecce homo 1980).
“Her bakımdan ve her yönden parçalanıyoruz... Evde, dışarıda, dolaşırken, çalışırken, oyun oynarken: yaşamın kendisi mekânsal ve toplumsal olarak parçalara ayrılmış durumda”