Şehîdê 'Mîm û Hê' ism e
Ji işqê sotiye cism e
Li cama mey bû qisme
Şehîd bûm ez li dunyayê
Weyanxaneya NûbiharêKitabı okudu
Nesaxê bêjan ez im
Taziyê uryan ez im
Ê bi kul û derdan ez im
Mechûrê ji qehran ez im
Ê xurê şîran ez im
Feqiyê Teyran ez im
Weyanxaneya NûbiharêKitabı okudu
"Bîr dewranên berê bi bîr tîne"
Hevalên ezîz, xelk tî ye, ji serfirazî û bi serketinê pê ve, tu tiştek tiya xelkê naşkîne.
Em dawacî ne. Bi neheqî axa me, mal û mulken me, ji me hatine standin. Em ne mîrên kesekî din, le mîrên erd û axa xwe bûn. Em doza axa xwe dikin.
Royên kiçik lê herikî ji avên mezin le sekinî her çêtir in.
Cihû, ziman û têkoşîna neteweyî!
Wan bi vî zimanê ku zimanê wan ê rojên bê, hêviyên wan bû, nizanibûn. Lê daxwaza wan a hînbûnê bêsînor bû. Heta em gihîştin Misirê, wan her, bi deng, mamosteyekî li ser wan, xwendin. Wan digot, "Ziman ruhê me cihûyan e."
Kurd û Cihû!
Em rêwiyên bêwar û welat, ketî û derketiyên cîhanê, kurd û cihû, di keştiyekê de gihîştibûn hev. Ez ji welatê xwe yê xewnan hinekî din bi dûr diketim, ew ber bi welatê xwe yê xewnan diçûn.
pîrejinekê, li ser halê kurdan weha gotibû; Ce keran şamî dike, mesqel şûran mistî dike, xizanî mêran kotî dike.
Çi qas dişibe îroya me ne wisa?:) hêvî ji siyasetê nemaye!
"Sefdo, lawecan! Di sala hezar û nehsed û bist û didowan de em hatibûn Mûnîxé. Ez û kekê te Kamiran. Em şikiyabûn. Zora me çûbû. Felekê poşikê reş kêşabû ser qedera Kurdistanê. Êdî di warê siyasetê de tu hêvî nemabû.
Me tev de digot: Ziman, xwendin û nivîsandina zimanê me; bi tîpên xweser, bi tîpên Kurdî. Belav kirina kitêb, kovar û rojnaman..."