Aslında her okuduğumuz romanla, şiirle, gördüğümüz filmle sürekli yeni kişilikler ediniriz. Her yeni kişilik, her yeni ‘bir başkası’ bizim dünyaya farklı açılardan bakmamızı, demek duyarlığımızı genişletmemizi, sonuç olarak konuşma yetimizi artırmamızı sağlar. Zira, konuşabilmek için ilk önce anlamak gerekmez mi? Anlamak da ancak konuştuğumuz kişinin bulunduğu yerden dünyaya bakabilme yetisini gerektirir.
Sayfa 42
Biz sözcüklerle konuşuruz, ama sözcükleri nereden, nasıl kullanırız: Onlar bize duyarlık alanımızdan gelir; daha doğrusu oradan kendilerini dile fışkırtırlar zaten.
Sayfa 38
Konuşmak işte insanın kendi kabuğunu soymasıdır. Karşılıklı konuşmak ise karşılıklı olarak kendi kabuklarımızı soymamızı gerektirir. Konuşarak birbirimizin çevresini saran, varlığımızı kaskatı kesen katmanları bir bir çeker, bir elmayı soyar gibi, kendi özümüzü, demek karşılıklı özlerimizi ortaya çıkarırız.
Sayfa 37
‘Delilik mantığı yitirmektir, gerçekliği değil. Çünkü bütün insanlar sustuğunda gerçeği gösteren kanıtlar vardır.’
Sayfa 33
Bir konuşmanın inşa edilebilmesi için sözcüklerin öncelikle bir anlam aktarması gerektiğini ileri sürüyorum.
Ama bu anlamı iletmekte sözcüklerin, daha önce de belirttiğim nedenlerden dolayı, yetersiz kaldığını söylüyorum.
Sayfa 20
Derler ya, bir ‘gösterilen’i ‘gösteren’dir sözcük. Ama çoğu zaman gösteren ‘gösterilen’i tam olarak gösteremez; anlam dil ile örtüşmez, ya da daha doğrusu, dil anlamı taşıyamaz, anlam dilden taşar.
Sayfa 19
Bir varlığı işaret ettiğini varsaydığımız sözcükler, onları kullananın salt kendisine ait çağrışımlarıyla yüklüdür. O sözcükleri duyan kişi de o sözcüklerin gösterdiklerini kendi bulunduğu yerden, demek kendi yaşamından bakarak, kendi duyarlığı içinde algılar. Birçok insanın karşılıklı bir konuşma inşa edememesinin arkasındaki neden işte budur: Yani herkesin kendi bulunduğu yerden, kendi Varlığının sınırları içinden Dünyayı ve başkalarını algılamasıdır.
Sayfa 8
Bir insan bir başkasıyla tam olarak konuşamaz. Çünkü konuşmak, karşılıklı söylenenlerle ilerler; iki kişi konuşmayı birlikte inşa ederler. Bunun olabilmesi için de karşılıklı olarak birbirlerini anlamaları gerekir. Ben konuşmanın imkânsız olduğunu söylerken aslında iki insanın bir konuşmayı inşa etmek için gerekli olan karşılıklı anlamayı gerçekleştiremeyeceklerini savunuyorum.
“Delilik mantığı yitirmektir,gerçekliği değil. Çünkü bütün insanlar sustuğunda gerçeği gösteren kanıtlar vardır”
Dünyaya sadece kendi hücremden bakmayayım; başkalarının hücrelerinden de bakayım da bir yapbozun parçaları gibi bütünleşerek kendini sergilesin dünya. Parçalar bütünleşsin. Böylece, kendimin de o bütünü oluşturan parçalardan yalnızca biri olduğunu idrak edeyim. Herkes ancak bir bütünün kendi ölçülerine sahip parçasıdır.
Her şey reddedilesi değildir ki, bazıları karşı koyulasıdır. Her şeye evet demek onları olduğu gibi görmek demektir; ancak böylece bazılarını reddedebiliriz.
Ben diyorum ki, günümüzde egemen olan kültürel gelişim, egolarımızın şişirilmesine yöneliktir. Böylece her birimiz birer adacık haline geliriz. Demek ki öncelikle egolar söndürülmelidir; yapay ihtiyaçlardan uzak durulmalıdır. Bu da ancak tüketim histerisinin körüklediği sonsuzluk vehminden kurtulmakla olur.
Egoların inşasında tüketim histerisi yaratmaya odaklanmış tüketim toplumunun yarattığı hayali ihtiyaçlardan uzak durabilecek kadar akıllı olmamız gerek.
Bu ego sanayii tarafından insanın kendi ihtiyacına uygun düştüğü savunularak sunulan şeyler, kimi zaman uygun da olmayabilir, işte o zaman psikolojik yaralanmalar ve yarılmalar baş gösteriyor. Depresyonun bu denli hızla yayılarak bir tür veba salgınına dönüşmesini başka nasıl izah edebiliriz, hazır ego paketlerinin üzerinde yükselen yapay kişilikler parçalanıyor.
Bir arkadaşım da, aşıktım o zamanlar, ama aşkımı açıklayamıyordum, şöyle demişti, hiç unutmuyorum: "Haklısın, bu öyle zor bir şey ki, seni kınamıyorum, anlıyorum. Çünkü kalbini çıkarıp ona sunuyorsun. Kalp çok hassastır, anında tozlanır ona iyi bakmak gerekir. Eğer hemen kabul etmezse sunduğun kalbini, kalbin kırılır."