Mustafa Kemal bunu görüyor ve kendi insanları adına, insana acı veren bir utanç ve tedirginlik duyuyor. Onca insanın orada, o kapının ardında, daracık ufuklarının içine yuvalanmış, hep değişmeye eğilimli olsa da asla değişmez belirlilikler ile teselli bularak ve bunlardan güven alarak kilitli kalmaktan fiilen neden hoşlandıklarını hiçbir zaman anlamayacak.
Sayfa 55