Herkesin ölümle ilişkisi başka başkaydı; insanların ölümle aralarındaki mesafeyi, dünyayla ve birbirleriyle olan mesafeleri belirliyordu.
Kimi vakitler, ruhumda hissettiklerim dünyaya çıkacak bir kelime bulamaz. Böyle zamanlarda hayat, dört bir tarafıma asılmış donuk bir resim gibi durur. Kalkıp insanların içine karışmak istemem, elimi raftaki bir kitaba atmak istemem, sevdiğim insanları aramak istemem; bitkinlikle, kendimi kendi içime uzatırım.
Oysa bilirim ki o ağır ve gamlı yurtta, anılarımın çölünden başka bir bekleyen yoktur beni..
Orada söylenip bitmiş şarkıların nakaratları, geri çevrilmiş çiçekler, karşılıksız kalmış cümleler ve aradığını bilmeyen bir göçmenin izleri birbirine karışmıştır artık..
Sayfa 33Kitabı okudu
İnsanın en dürüst anları, kendisine kendisinden başka kimsenin kalmadığı anlardır. Böyle anlarda vicdanın azabıyla da konuşabilir insan, azap çeken vicdanıyla da..
Sayfa 8Kitabı okudu
hayatın bende dolduracağı yapraklar gittikçe azalıyor.
Bundan sonrası, bundan öncekinden başka türlü olmayacak, biliyorum..
Sayfa 11Kitabı okudu
Otuz yıldır bu evde kendi içini doldurmaya terkedilmiş bir günlük gibiyim. Sanki dört duvarla ciltlenmişim de hiç dışına çıkamamışım tutulduğum günlüğün.
İlk zamanlarda, bomboş sayısız yaprağım vardı, onlara bakar umutlanırdım.
Bütün kayıplarımın, o yapraklardan birinde yer bulacağını düşünürdüm.
Yanılmışım..
Sayfa 11Kitabı okudu
Biliyorum ki insan, ölünceye kadar kendi cevapsız sorusunun çengelinde asılır, ölünceye kadar kendine mağlup olur..
Sayfa 13Kitabı okudu
..geceleri yıldızlara bakarken, içimde hiç kazma vurulmamış, hiç yeşertilmemiş bir yerin varlığını hissediyorum.
Keşke bir tek bunu çözebilseydim..
Sayfa 12Kitabı okudu
Önce yeşerip sonra sararan bir başaktır hayat. Buna alışamazsanız, içinizdeki toprak çabuk kayar..
Sayfa 12Kitabı okudu
Bazen, daha sabahleyin kalkar kalkmaz, eski, solgun ve altımdaki çarşaf kadar buruşmuş buluyorum dünyayı.
Öylesine suya konulmuş ve konulduğu bardağın içinde unutulmuş bir çiçek sapı gibi, rengi atmış yapraklarımın arasında bükülüp duruyorum;
ruhumu bir türlü çıkaramıyorum kapandığı evden..
Sayfa 14Kitabı okudu
Bazen gidecek hiçbir yerim olmuyor benim, bir korkuluk gibi dikilip duruyorum insanların ortasında.
Bu bayatlamış gezegende, bu ıssız hükümdarlıkta ne kadar yer adı ve ne kadar sıfat varsa, antik bir uygarlıktan kalma ölü sözcüklere dönüşüyor.
Arızalı bir pusula parlıyor, güneşin alnıma değdiği yerde..
Sayfa 15Kitabı okudu