Küçük Süleyman, çamaşır bohçası koltuğunda, kapı önünde durmuştu. Sırtında uzun kolları bol bol katlanmış, bir büyük adam ceketi vardı. Ayağındaki pantolonun paçaları da bastırılmıştı ama, ağı şalvar gibi sallanıyordu. Başına bir takke geçirmişti. Son derece esmerdi, siyah bilyelere benzeyen parıl parıl gözleri insana sevimli sevimli
Sayfa 296 - 11Kitabı okudu
“Öleceğim! Seni seviyorum! Bu satırları okuduğun sıradan ruhum, senin yanında olacak ve sana gülümseyecek.”
Sayfa 36 - Hikmet Çocuk KitaplarıKitabı okudu
Ne vardı bu bakışta? Belki hiçbir şey, belki de pek çok şey!
Sayfa 16 - Hikmet Çocuk KitaplarıKitabı okudu
Ana baba sevgisi tatmadan, ot gibi yaşıyordu çocuk. Sevilmediğini üzülmüyordu. Zaten bir ana babanın nasıl davranması gerektiğini bilmiyordu ki!
"Hatırlıyor musun bilmem, hani seni gezmeye götürürdüm de ceplerimi çeşitli taşlarla doldururdun. Sonra da kucağımda uyurdun, ben de seni kollarımda eve kadar taşırdım. O zamanlar beni ne kadar severdir. Oysa şu yatalak halimle sevgine öylesine büyük bir ihtiyacım var ki. Senden başka neyim var? Yaşayan bir ölüyüm ben..."
Bu sefer fare kediyi yakaladı, dedi.