Yahya Kemal, bu kubbede, yani kendi gök kubbemizde ebediyyen yaşayacak olan bir sestir. Kuğunun son şarkısı. Edebiyatımızın has bahçesinde boy atan şahane bir gül. Dünün zevkini, yaşadığı çağın insanlarına aşılayabilen bir büyücü. Bakışlarını ezeliye çeviren, bülent servilerin gölgesinde, maziye, yani mazinin ebedi değerlerini dile getirerek dehrin hayhuyuna kahkahalarla gülen bir rinttir.
Derdi hasretle neler çektiğimi ben bilirim
Yareme şimdi ne zehr ektigimi ben bilirim
Sayfa 193Kitabı okudu
Gerçi bazan gönül avarelenir akl uyuşur
Hepsinin bekçisidir, bizdeki vicdan uyumaz
Sayfa 180 - Behçet Kemal ÇağlarKitabı okudu
Bir şulesi var ki şem-i canın
Fanusuna sığmaz asumanın
Sayfa 111Kitabı okudu
Özi kalesi düştüğünde ve yirmi beş bin Müslüman kılıçtan geçirildiğine dair sadaret tedkiresi okunurken büyük bir üzüntüye kapılarak felç geçiren ve kısa süre sonra ölen 1. Abdülhamid tir.
Sayfa 59Kitabı okudu
"Âh mine'l-aşkı ve hâlâtihî ahraka kalbî bi harârâtihî"
Şeyh Galip
Sayfa 50 - Kapı YayınlarıKitabı okudu