Günlük ama açık
Gerçekten dehşet sancılı bir dönemden sonra sanırım büyüdüğümü farkettim.Hikayemin çoğu anlamda yarım kaldığını, bittiğini eskisi gibi olamayacağını her şeyin rayından çıktığını düşündüm. Asla dinlemeyeceğim şarkılar dinleyip 20 li yaşlarımın en berbat zamanlarını yaşadım hatta 20me kadar ki en kötü zamanlarımı.Hiç ağlamadığım kadar ağladım hiç üzgün görünmediğim kadar üzgün göründüm işim hislerimi yaşamama engel oluyor diye gelen teklifi reddettim. Yepyeni ve kapkara bi sayfa açtım kendime.Şimdiyse olduğum kişiyi yabancılarmakla birlikte acının beni olgunlaştırdığını ve eğer bu bensem bu versiyonunun eskisi kadar acı vermediğini düşünüyorum. Çıkardığım bir derste var "bazı yarımlar tamdır"
Aslanım biz, Virginia Woolf okumuş Ursula hanıma gönlünü vermiş kurtlarla koşan kadınları kitaplıkta değil masasının başında tutan kadınlarız. Anadolu feministi yer mi lan bu numaraları. Üzerinde manipülasyon uyguladığım kişilerden 5 yaşında çocuk kandırılıyolar gibi hareketler falan. Yapma bunu kendine be yapma bunu kendine bee
Okur Takip Önerileri
Hep duyardım insanın yüzüne gülüp bu arkasından konuşma muhabbetini ama çevrem o kadar sınırlıki ve aynı zamanda normal insanlardan oluşuyorki diğer insanlar abartıyor falan sanıyordum dün ilk defa gerçekten bu insanların var olduğunu fark ettim. Kapalı kapılar ardından sanki şeytanla ortak olmamışlar gibi kapı açılınca melek gibi gülümsüyorlar kanım çekildi ilk fark ettiğimde lan dedim bunlar benim arkamdan da böyle konuşuyorlar demekki o an bi aydınlama geldi gece uykularım kaçtı. İnsanların hakkımda ne düşündüğünü umursamadığımı düşünürdüm ama dün resmen içim içimi yedi
November rain dinleyerek ağlamalı bir sürece girdik bakallıımmm