Hayatta kalmak yaşamakla bir tutulmaz ki…
Onlar ve biz. Beyazlar ve siyahlar. Bahtsız doğanlar ve ayrıcalıklı doğanlar. Kadim bir kast sistemi. Yasalar karşısında insan ne kadar eşit olursa olsun, hayatın tam merkezine dikilen ve hiç bir yasayı tanımayan acımasız bir eşitsizliğin kırbacıyla yaralanıp duran bir düzen.
Mecidiyeköy dutluk, Çengelköy bostanken bile....Beyoğlu'na şapkasız eldivensiz çıkılamazken bile... komşu mahallelerin kanalizasyonları olduğu gibi Dolapdere'ye akar, oradan Kasımpaşa'ya yollanır, Haliç'in bir zamanlar içilesi olan biçare sularına karışır. Ve mahalle yaz kış çok fena kokar. Eskiden... Şimdi de güzel kokmuyor ama her şeyin üstünü örtmeyi beceren çağdaş yaşam yoksullukla birlikte çöplerin ve lağımların üzerini de örtüyor. O örtüyü biraz aralarsanız Dolapdere hem dün, hem bugün hep için için kokuyor.
İnsanların kaderini aslında tanrılar değil yine insanlar yazar.
Hayatta kalmak yaşamakla bir tutulmaz ki.
Yeryüzünde herkes iki hayat birden yaşar;
Biri tenine dokunan gerçek hayattır.
Öbürü aklını başından alan hayali hayat.
Her kötü kendi kimyası içinde aynı acıyı verir.
Mahallede cenaze çıkmayan, düğün olmayan ev yok. Düğünlerde çingene cümbüşü, Kürt zilgitini bastırıyor .
Artık kimin kim olduğunu öğrenmek istemiyorum. Oysa bu mahallede herkesin hikayesi kimliğiyle başlıyor.
İçinde yüzlerce damar olan dev bir şişe düşünün. Hayat o şişenin dar ağzından şehvetle içine akıyor. Damarlara dağılıp ağır ağır dibe çöküyor. Taksim şişenin ağzı. Tarlabaşı gövdesi. Ve Dolapdere dibi. Akan hayatların tortusu bin yıldır orada birikiyor.
... İstanbul'un tam kalbinde saklanan muhteşem bir cehennem ateşinde binlerce yoksul ısınıyor ve okadar küstah ki kendinden olmayanı ne ısıtıyor ne yakıyor.