Çocukluğumdan beri insan varoluşuna ait düşüncelerim determinizm öncesi Augustinus teorisinden bir kere bile sapmadı. Boş kuruntular durmadan bana eziyet etti –bugün de böyledir bu– ancak bu kuruntuları günahın bir tür ayartıcılığı olarak gördüm ve determinist görüşlerim sarsılmadı. Çocuk sayılacağım bir çağda, yaşantımın bütün dertleriyle ilgili mönü iyice okumam için önüme sürülmüştü. Benim yapacağım tek șey, peçeteyi açıp masanın başına geçmekti. Şimdi şu garip kitabı yazmam bile mönüde tamı tamına belirtilmişti ve muhtemelen başından beri biliyordum bunu.
Ama neye yarar mezarlıkta birleşmek?
Ayırmasın bizi yaşam, canı cehenneme ölümün!
Sen kadınların en güzeli, tepeden tırnağa dövmeler yapmış sana rüzgar.
Bırakıyorum kederlerimi bana acı çektirenlere, unuttum ben hangisiydi?
Kime bırakayım bunca sevinci damarlarımda tomurcuklanan.
Sana güvenmekle kalmam, güven duyamam sen olmadan.
Sonunda kendimleyim yeniden.
Nasıl yadsırım acılarımı.
Ben ben değilsem uykuda, uyanınca peki kimim ben?
Besleyen biz değiliz dünyayı.