Her şey boş anlamsız şimdi gözümde
Bin öfke bin nefret herbir sözümde
Her şey boş anlamsız şimdi gözümde
Yılların çilesi belli yüzümde
Aynada baktığım yüze küskünüm
Yaşamak içimden gelmiyor artık
Öylesine dertli öyle üzgünüm
Bu dünya hiçbir tat vermiyor artık
Aldığım nefese cana küskünüm
Sancak- ev gibi
Seni bildim ev gibi, daha geri dönemem
Acıtır dikenlerin, sarılıp düzelemem
Beni koydun omzuna, kimi sevdin bilemem
Sana küskünüm gibi ama nefret edemem..
"bir karanfil toprağa küs" ne kadar da zarif, etkileyici bir cümle değil mi ? sana küskünüm, kırgınım, kızgınım, dargınım ve tüm bunlara rağmen çiçek açabileceğim toprak sadece sensin diyor...