Esra
@kusursuzmiyop
Tiyatro bitti.Beklemeye lüzum görmüyorum.
24 Ocak 2002
32 okur puanı
Mart 2021 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Felsefenin işi sadelik ve tevazudur,boş ihtişamla ayartmayın beni!
Gerçekten, dünyada kucağında sağlıklı bebeğiyle güzel bir anneden daha etkileyici bir şey var mıdır acaba?
Okur Takip Önerileri
bunu düşünmek başımı ağrıtıyormuş falan
başımın ağrısı mı kulağıma vuruyor kulak ağrım mı başımı ağrıtıyor
...tüm hayatını bir kadının aşkına yatıran, kaybedince de çöken, artık hiçbir işe yaramayacak kadar kendini bırakan, hayata küsen bir erkek,erkek değildir.
Esra tekrar paylaştı.
İnsan bir ilişkiye başlıyorsa, bu hele ki evlilik birliğiyse, ona başladıktan sonra anne-babanın bile dışarıda olduğunu artık idrak etmek zorunda.
Ailesinden kopamayan, kendine bir aile kuramaz. Çok isteyen kadın/erkek, tercihini ömrünün sonuna kadar anasının dizinin dibinde oturarak yapabilir.
Ama bir başkasını hayatına ortak etmeye karar vermişse, artık buna göre yaşamak zorundadır çünkü karar vermek, tutarlılık gerektirir..
Afralice + Seerkan_
Günümüzle sıkı ilintisi olmadıkça hiçbir tarih olayı bizi gerçekten sarmaz, duygulandırıp düşündürmez.
Batılaşmaya yöneldiğimizden beri tarihimizi sadece unutmaya çabaladık,onu,haksız yere,bilir bilmez suçladık da...
Batı'dan aldıklarımız,kimin öz malıydı ki,bunların bedelini bu kadar ağır ödedik?Batı uygarlığı,bir kollektif tarihsel birikim olduğuna göre, bu birikimde, çeşitli tarih dönemlerinde,birçok batılı toplumların sırayla birinci sırada etkileri ve gayretleri bulunduğu halde, bizim bu kollektif birikimi,belli başlı emperyalistin baba malı sayarak tarihimizden,geleneklerimizden,toplumsal özelliklerimizden vazgeçme pahasına ödemeye kalkmamız,bir aldatmaca sonucudur ki bu aldatmacada Batılı emperyalist madrabazların payı, bizim yerli Batılaşmacılarımızın avanaklığı yanında devede kulak kalır.
Dostoyevski'nin, Balzac'a göre özelliği, kişilerini toplumun içinde,toplumun meseleleriyle yaşatırken, haklarında hiçbir hükme varmıyor görünmesidir. Kişilerinden en çok bağlandığını bile kendince yargılamaktan kaçınır. Dostoyevski için kişileri densiz çocuklar, öteki insanlar tarafından anlaşılmamış yalnızlardır. Tıpkı kendisi gibi.
Tembelliklerimiz, bilgisizliklerimiz bizi bazen böyle açmazlara sürükler ki,biz o açmazda uzun boylu debeleniriz de,gerçeği gördüğümüz halde,kendimizi kurtaramayız. Bu debeleniş,ilk tembelliğimizle bilgisizliğimizin gittikçe büyüyen, acıklı, alçaltıcı cezasıdır.