Norveçlilerin bir özelliğini anımsadı. Bir Norveçli elli yaşında geldiğinde durumunu değerlendirme zamanı gelmiş demekti. Geriye bakar, yaşamını gözden geçirir, bahçeye çıkıp bir elma ağacının altına oturur ve somurturdu. Bu noktadan sonra Norveçlinin yaşamında şaşırtmacalar ve değişiklere yer yoktu. Bu andan sonra artık eylem değil düşünme zamanı gelmişti.
Sayfa 37Kitabı okudu
Dağlar özgürdü. Dağ insanın derisiydi, orman bilinçaltıydı.
Sayfa 35Kitabı okudu
Eğer şimdi ölecek olsaydı mutlu ölürdü. Ölüm konusundaki aklına gelen tek düşünce bu oldu. Ölüm anında yanında hiç kimsenin olmasını istemezdi. Bu kafa karıştırıcı olurdu. Birdenbire, bir düşüncenin, bir eylemin ortasında ölmek isterdi.
Sayfa 33Kitabı okudu
Ölüm sessizliği vardı. Ateş, sopaya takılmış balık, kulübe, su, güneş, dağlar. Ölüm gibi sessizdi her yer. Daha ötesine bakmak için hiçbir neden yoktu. Bu bir öykü değildi. Fundalar, çalılar, sivrisinekler, ateş, kulübe, kar, balık, dağ, su, gökyüzü, güneş. Daha öte anlatılması gerekmiyordu bunların. Doğa onun içindeydi. Tom'un dini doğaydı. Doğa yalandan önce de buradaydı, gerçekten önce de.
Sayfa 32Kitabı okudu
Hiç direnç göstermeden ülkenin içimden akıp geçmesine izin vereceğim. Kendi benliğimi yeniden kazanacağım.
AyrıntıKitabı okudu