insan bir şey bekliyordu, sabahtan akşama kadar bekliyordu ve hiçbir şey olmuyordu. insan tekrar tekrar bekliyordu. hiçbir şey olmuyordu. insan bekliyor, bekliyor, bekliyordu, düşünüyor, düşünüyordu, şakakları ağrımaya başlayana kadar düşünüyordu. hiçbir şey olmuyordu. insan yalnız kalıyordu.
şimdiye kadar çok üzücü şeyler yaptılar ama
onlardan duyduğum en üzücü şey, her şeyi
hayat sanmalarıydı, bunları hayat adına
yaptıklarını sanıyorlar, hayat bir ev oysa
ölüm bir semt, aynı kasabada oturduklarını
akıllarına bile getirmiyorlar!
ölüme bakamadığım için
hayata bakamıyorum ben de
sevgilime bakamıyorum, bakarsam
cinayetler canlanıyor gözlerimin önünde
eve bakamıyorum, sanki üst üste cesetler
ve can çekişen aşkların kanı sızıyor