Buse Ocak
@ladylazarus1
yeryüzüyle bir türlü düğümlenemiyordu.
İstanbul
6 okur puanı
Nisan 2020 tarihinde katıldı
İnsanın yalnız cesedi yalnız kalabilir. Canlı (cesedi) asla. Çocukluğumda yeryüzünün sonsuzluğunu algılayabiliyordum, ama yaşlı kadınların yalnızlığını değil.
Sayfa 24
Acımın derinliğinde, benim için artakalan hiçbir şey yok. Yalnızlığımı algılamamın gururu bile.
Sayfa 14
Doyum içinde ayrılacağımı sandığım bu yaşamdan, zaman zaman algılıyorsun ki, hiç de doyumla ayrılamayacaksın. Hiç yaşanmamış gibi. Doymak mümkün mü?
Daha sanki hiçbir şey, yaşamın hiçbir olgusu, algılanan,duygularla tutulan güçle kavranmamış, yaşanmamış. Niçin bugün, yaşamın, tüm yaşamın önünden geçip gittiğini, artık ölümü beklemekten başka bir şey olmadığını, her gün gibi, bir kez daha anıyorsun. Yaşam, zamansız. Yaşamın hiçbir zamanı yok. Çocukluk, kadınlık, erkeklik, yaşlılık, yaşam, ölüm, sevgi, sevgisizlik, doyum, doyumsuzluk, her şey iç içe. Akıl, delilik, varlık, boşluk iç içe.
Sayfa 12
Okur Takip Önerileri
Artık bundan böyle acıları mutluluk olarak nitelendirmeye karar verdim. Yaşamın en mutlu anlarında da aynı güçle acıyı duymadım mı? Ve acıların ötesinde bir beklenti vardı: Kendi dünyamın beklentisi. Kendi odamda içebileceğim sabah çayının beklentisi. Sinir hastanelerinin kantinlerinde, teneke çayı, kendi odamda içmek istiyordum. Kimse senin kadar güzel, hiç kimse senin kadar canlı gitmedi ölüme.
Sayfa 9
