şimdi büyüdüm, yaşamın zor olduğunu biliyorum ve hayatı daha dayanılır kılmak için 'kötü' yollara başvuran kimi daha hassas insanlara kızmamak gerektiğini de.
babam kırk üç yaşında öldü, ben on beş yaşındaydım. bugün ondan daha yaşlıyım.
onu daha iyi tanımamış olmaktan dolayı üzgünüm.
bundan dolayı ona kızgın değilim.
bir gün, babam gerçekten öldü.
Okur Takip Önerileri
her birimiz, itildiğimiz, bize yasaklanan ya da tuzaklar kurulan yollar arasından kendine bir yol açmak zorunda; birdenbire kendimiz olamayız, ne olduğumuzun "bilincine varmakla" yetinmeyiz, neysek o oluruz; kimliğimizin "bilincine varmakla" yetinmeyiz, onu adım adım kazanırız.
kim duyumsatacak vicdanımızı bize. insan mı, toprak mı, ölüm mü, yaşam mı.
insanın, ödün vermeden savunması gereken bir gerçek var: kendi anlamı. insan, kendi anlamını da, ancak, 'manevî içeriğini' zenginleştirdikçe kavrayabiliyor: çünkü, çok büyük bir gizdir iç dünyası insanın.
uçurumdur düşünen insanın önü: derin yarlar.
bize bu acıları tattıranlara karşı Allah'ın en büyük intikamı, bu acılardan sonra ve bu acılar sayesinde ereceğimiz (erdiğimiz) ruh kuvvetidir.
öyle ya; hapsedilen, edilebilen maddemizdir, ruhumuz değil ki..
mansur çok fenayım.
düşüyorum.
dipsiz bir uçuruma sarkıyorum. yakalayabildiğim bir iki ot tutuyor beni. bu otlar sökülüyor. yumuşak toprağın içinden kökleriyle beraber geliyor.
düşüyorum.
yaşam boyunca aradığımız şey belki de budur, yalnızca bu, olabildiğince büyük bir üzüntü, ölmeden önce kendimiz olabilmek için.
ruhunun derinliklerinde bulduğu mutluluk pınarından kana kana içebilmek için bütün bir ömrü yetmeyecekmiş gibi geliyordu ona.
bu sözüm cevapsız kaldı, gitmek düştü bana.
