peki, ya kendin, ya sen? sen ki insansın. Yaradan'ın isimlerine tecellî mahallisin. şu hâlde, rûhunun da, vücûdunun da dünya pislikleri ve pespâyelikleri içine düşüp sürünmesine nasıl göz yumuyor, onu neden elinden tutup kaldırmıyorsun?
kulaklarımı, gözlerimi, bütün mesâmelerimi, cisim ve rûhumu kaplayan ilâhî kudret içinde, hâlâ mı:
ben! diyen bir sedâ mevcut?
Ya Rabbî, onu ez, yok eyle!
binlerce yılın ötesinden bakan göz gibiyim. bin yıllar birleşti, bu âna sığdı. kendimde ölümsüz olan - sonsuzluğa karışmaya, sonsuzlukta eriyip yok olmaya hak kazandıracak- ne keşfedebilirdim?