Suçluluk hiçbir zaman geçinebildiğim bir his olmamıştır.Bu his ne zaman başını kaldırsa,ardından bir ordu getirir.Bir şey için için suçluluk duyduğumda,kendimi suçlu hissetmem gereken diğer şeyleri de görmeye başlarım.
Birileri yanına gelip de,”Tamam,artık kendini bırakabilirsin.Ben seni tutarım,”diyene kadar ne kadar hızlı koştuğunu,ne kadar çok çalıştığını,ne kadar bitkin düştüğünü fark etmiyor insan.