Yetişkinler, çocuğun hareketlerini kısıtlama eğilimindedirler. Rahatsız edilmek istemedikleri için, çocuğu pasifleştirmeye kalkarlar. Çocuk, odasına ya da okula tıkılır...
Çocuk, işini kendi başına yürütmeli, kendi başına bitirmelidir. Çocuğun yükünü kendi omuzuna alacak, çocuğun yerine büyüyüp gelişme külfetine katlanacak kimse yoktur...
...
dinlenmenin, istirahatin çocuğun büyümesine daha yararlı olduğunu sanarak sözümona
iyi niyetle çalışmasını kösteklemektedirler. Yetişkinin bütün aklı, çabadan ve zamandan tasarrufa yöneliktir...
Tek bir sözcükle, bütün doğa şiirle doludur...
Ama ne yaparsınız ki, insan, o mimar, o kalfa, o üretici, o çevresini dilediğince biçimlendiren usta, kendi yavrusuna böcekler kadar bile yar olamamaktadır...
İnsan yapıcıdır anladık, ama nerde gördünüz, söyleyin, yavrusu için uygun bir yuva yaptığını?
Çocuklar, doğanın ilkelerine göre yetişmedikleri için sapmalara uğradıkları sürece, insanların normalleşmesini beklemek boştur...
İnsanlığı kalkındıracak olan enerji, çocuklarımızın içinde uyur-yatar olan enerjidir...
Bir toplumun işleyebileceği en büyük günah, çocukların yararına kullanabileceği gücünü, varlığını onların zararına kullanmasıdır. Toplum, kendisine emanet edilen çocuğun birikmiş mirasını har vurup, harman sa-vurmuş bir vasi gibidir...
İnsanoğlu, kendine uygun olmayan bir çevrede de büyüyüp yetişebiliyor. Hakkı olan cennetin dışında tüketiyor ömrünü.
