Geri kalan insanlar.
Hayatta kalanlar.
Onlara bakmaya tahammül edemiyorum ama birçok durumda hâlâ başarısız oluyorum. Onları kafamdan atmak için bilinçli olarak renklere odaklanıyorum ama arada bir geride kalanları, anlayış, umutsuzluk ve şaşkınlık bulmacaları arasında dağılıp gidenleri görüyorum. Delinmiş kalpleri, hırpalanmış ciğerleri var.
KÜÇÜK BİR TEORİ
İnsanlar bir günün renklerini sadece başlangıcında ve bitişinde izler, ama bence bir günün her birinin farklı anlarla geçip giden çok çeşitli tonlar barındırdığı gayet açık.
Tek bir saat içinde binlerce farklı renk olabilir.
Bulutumsu maviler, mat sarılar. Çamurlu karanlıklar.
Ben kendi işimde onlara özellikle dikkat ederim.
Belki de kişi doğruca size bakıyor gibi görünürken, aslında başka bir şeyi izlediği veya sadece hayal kurduğu anlardan biriydi.
İnsanlar benim lanetim.
Sayfa 544Kitabı okudu
Uzun uzun uyudu ve hiç rüya görmedi; çoğu zaman uyandığına üzüldü. Uyurken her şey siliniyordu.
Sayfa 534Kitabı okudu
Dışarıda dünya ıslık çalıyordu. Yağmur kirlenmişti.
Sayfa 519Kitabı okudu
Merhameti onu nasıl da çabucak terk edecek ve nasıl da çabucak bambaşka bir şeye dönüşecekti.
Zaferini acıya dönüştürmeye karar vermişti. Acısından kurtulamayınca onu benimsemişti.
“Söylesene, Rosa, ben hâlâ yaşamak isterken o nasıl olup da orada oturup ölmeyi bekliyor?” Kan arttı. “Ben neden yaşamak istiyorum?
İstememeliyim ama istiyorum.”
Sayfa 479Kitabı okudu
Caddenin her yerinde insanlar vardı ama boş olsa, yabancı bundan daha yalnız olamazdı.
Sayfa 466Kitabı okudu