Ayfer Tunç Ayfer Tunç'un ilk okuduğum eseri. Kitabı sadece küçük bir alıntısını okuyup almaya karar vermiştim iyi ki vermişim. Eserin dili o kadar akıcı ve güzeldi ki nasıl bittiğini anlamadım ve bittiği için çok üzüldüğüm bir eser oldu. Kitabın içeriğine değinecek olursam iki ayrı günlükten oluşmaktadır. Kitabın sol tarafındaki günlükler Ekmel Bey'e ait sağ tarafındaki günlükler ise Derya'ya ait. İkisinin de aynı tarihlerdeki günlüklerini okumak kurgusu ve bağlantısı için daha iyi oldu benim için.
Derya evin tek kızı. Annesini ve daha sonra babasını kaybetmiştir. Babaannesi ve abisiyle yaşamaktadır. Abisi Derya için çok önemli bir yere sahip. Hayattaki tek varlığı abisi. Zamanla bu ailenin içine Suzan da dahil olmuştur. Fakat Suzan karakterini sadece Derya'nın anlattıkları ile biliyoruz. Ekmel Bey ise emekli bir avukattır. Çocukluğu mutsuz bir ailede geçmiştir. Mutlu hayatını kendisi de eşi ve kızıyla yaşayamamıştır. Çocukluğunda oluşan o huzursuz aile ortamını kendi ailesine de yansıtmıştır. Bu iki karakterin karşılaşması ile daha derinleşmektedir. Derya kendisini Ekmel Bey'e Suzan olarak tanıtması üzerine iki kadının da hayat hikayesini birbirinin gözünden anlamaya çalışmaktayız. Kitaptaki duygu geçişleri çok güzeldi. Bazen aşşırı derecede yoğun duygu durumu olurken bazen oluşan duygu sonsuza dek bastırıldığını görmekteyiz.
İncelememi kitaptaki beğendiğim bir alıntı ile bitirmek istiyorum.
'İnsan kendini bile bir başkasını severek sevebilir ancak, benim zavallı kızım.'
Sevgiyle kalın..
