İnsanlari robotlaştıran "tüketim köleliği" sistemi içindeki yığın insanların servet düşkünlükleri kendilerine "modernleşmiş yoksulluk" getirir. İnsan yığınlarına kala kala "özendirilip de giderilemeyen ihtiyaçlar" kalır.(İllich,2006)
Genel olarak modern dönemin "düşünüyorum o halde varım" motosu postmodernite ile birlikte adeta "tüketiyorum, o halde varım" gibi bir mottoya dönüşmüştür.