Büyüyor düşüncelerim,
birbirine dolanarak
Sayfa 100Kitabı okudu
Bütün bildiklerimiz, bütün öğrendiklerimiz
hiçlik kırıntısı,
fiziği, kimyası, gökbilimi hep saçma!
Bir istemek yetiyor ama,
ben de süzülüyorum
arasında bulutların.
Sayfa 102Kitabı okudu
Geldik bile!
Konuyorum bir bulutun üstüne,
yükümlüyorum
işlerimle
ve yorgun bedenimle bulutu.
Gönülaçıcı bir ver, ilk kez geldiğim.
Sayfa 103Kitabı okudu
Mayakovski
Hayatın en hüzünlü anı, mevsimine katıldığın kişinin bahçesinde açabilecek bir çiçek olmadığını anladığın andır.
Burada,
gökkubbe de
müziğini dinlemek Verdi’nin!
Yarığından bir bulutun
bakıyorum gizli gizli
şarkı söyleyen meleklere,
öyle sevimli, dingin,
öyle yollu yordamlı yaşayan meleklere.
Sayfa 104Kitabı okudu
Bir bakıyorum eşikte
ölü tanıdıklar belirmiş,
yanıma alıp
gösteriyorum burçlara varan yokuşu,
o göz alıcı süsünü dünyaların.
Sayfa 105Kitabı okudu
Sayıya vurmuyorum haftaları.
Bizler ki;
zaman kadranına kapatılmışız.
Aşkı neden bölmüyoruz günlere peki,
değiştirmiyoruz sevilen adları?
Sayfa 106Kitabı okudu
Büyük bir durgunluk.
Serilmişim,
ay ışınlarının dibine,
içim yatışsın diye düşlere eğilmişim.
Sayfa 106Kitabı okudu
Ayağa kalk!
Yeter!
Güneşe bak!
Böyle dilsiz, böyle miskin yatmak da neyin nesi?
Sayfa 107Kitabı okudu
Mırıldanıyorum uykulu uykulu :
«Bu böyle ne kükremesi?
Yüreğimi yerinden oynatmağa yeltenen de kim?»
Sabah mı,
akşam mı?
Göklerin solgun aydınlığı hep o bildiğim.
Sayfa 107Kitabı okudu
Unutulmuş istekleri canlanıyor gönlümün
ve hasta
beynim
düş yapıları kurmakta.
— Şimdi
yenidir elbet dedim
ne varsa yeryüzünde.
Sayfa 108Kitabı okudu
Büyüyor özlemim.
Özlemim gitgide daha sert, daha yaman.
Sayfa 108Kitabı okudu
işte orada babam.
Hep bildiğim gibi, hiç değişmemiş adam.
Daha ağır işitiyor kulakları yalnız,
biraz da aşınmış
kolcubaşı ceketinin
dirsek bükümü.
Sayfa 108Kitabı okudu
Ruh sürüleri de
duyuyor
sıla özlemi.
Sayfa 109Kitabı okudu
Canım sıkılıyor, baba!
Ozanların aptalını çekermiş gök
yıldız nişanlarının
iğneleriyle!
Sayfa 109Kitabı okudu