Bugùne kadar herkesin bi "ana dili" vardı. Şimdi ise yalnız Türkiye'de çocuk dili vardır ve ana-baba buna yabancıdır. Aslında ilme ve bir sisteme dayanmadığı için yeni nesilde dilsiz bi hale gelmiştir. Nitekim Türkçeyi hususi bir gayretle öğrenemeyen gençlerin ciddi bir kùltùr ve hatta muhakeme sahibi olması bile, ilmi olarak, inkansızdır. Dil kurumunun atmasyon kelimelerinden sonra artık solcu ve devrimbazlar da her gün manası ve menşei karanlık saçma bir "sözcük veya tilcik" savurmak ve "devrik" cümlelerle medeniyetten "uygarlığı" bir hamle yaparak kendi dimağ bozukluklarını ve Türkçeyi fesada verme hastalık veya cinayetlerini meydana koymaktadırlar. Bu hastalık ve tahrip tahsil müesseseleri ile yeni neslin kültür ve muhakemesini istila etmese idi bu sapıkları kendi "uygarlık" ve Babil kuleleri içinde, bir komedi mevzuu olarak, terketmek eğlenceli olurdu. Lakin hastalığın ve cinayetin sirayeti dolaysyla sağlam bir cemiyetin bunlara tımarhane veya hapishane hazrlanması gerekmektedir. Lakin bir milleti alacak bu kadar müessese bulmak imkansız olur. İşte medeniyetten "uygarlığa" geçiş böyle oluyor.