“Her acı avutulamaz; bazı acılar vardır ki ancak yüreğin, uzun bir unutkanlık ya da gündelik kaygıların dalgınlığında tükenmesiyle biter.“
İnsanlar kendi kendilerine azap çektireceklerdi, perişan olacaklardı ve en iyiler savaşarak ölürken, en kötüler hayvana dönüşecekti...
"İnsanlar tek başlarına hastalık çektikleri ve kendilerini sevecek kimse bulunmadığı için ölürler."
Okur Takip Önerileri
Sanki onun yanında insanın canı hiç sıkılmazdı ve sanki onun yanında insana bir şey olmazdı.
Oysa aşkın yeterince’ si olmaz benim için hiç olmamış sevgilim. O ya vardır ya yoktur. Hududu, temkini, itidali, tazmini olursa zaten aşk olmaz. Var olduğu müddetçe vardır o. Ve var olduğu müddetçe de tek biçimde tek hacimdedir…
Artık olamayacağını biliyorum. Aşk benim kalbimi yakıyor, seninkini yalayıp geçiyor. Ben tam merkezine koyuyorum aşkı hayatımda, sen başka bir şeyin yerine koyuyorsun.
"Kahramanı sen olsan da, hikaye benim"
Her şeyin gölge olduğunu fark edince, artık can acısada bir acımasa da bir. O zaman bitmez zannettiğin her türlü çile de biter. Hem öyle bir biter ki artık bitse de fark etmez bitmese de fark etmez.
Aşk bahane. Herkes kendini seviyor. Tıpkı şu ayna gibi bu güzelliği yansıtacak, parlatacak bir ayna arıyordu.
Seni unutmak için yaşadıklarımı, yaşadığım şeyi unutmak için de seni hatırlıyorum. Ama mümkün değil, hiç birini unutamıyorum.
Güneşin duvar üzerinde işaret ettiği yere bakılırsa uyanılmayacak kadar erkendi henüz ama yeniden uykuya dalınmayacak kadar da geç.
Korkuyordum, bağırışları hayattan koparıyordu beni. Üşüyorsun o an böyle, çok üşüyorsun, titriyorsun... Farklı bir duygu... Annesiz bir hiç olduğunu anlıyorsun o an... Onun bilincinin yarı kapalı olduğu o ilk anlarda, yıllarca sizin için yıkılmaz gibi gözüken insanın, size bir çocuk gibi muhtaç olabileceğini anladığınızda kahroluyorsunuz.
Çocukken kaç pazar banyosu yüzünden mahalle maçlarını kaçırdım, sitem etmedim anneme. Cebimdeki paranın azlığından kantinde sıraya bile girmek istemedim, sitem etmedim elimdekine. Kafamı taşla kıran çocuğa bile kin tutmadım, bilyelerimi çalan insana nefretle bakmadım, ama hayatımı çalanlar var ya, treni kaçırmama sebep olanlar, ruhumu delik deşik edenler! işte onlara da sitem etmedim, edemedim. Her şeyden önce kabullenmek sessizliği ve öz kimliği, gelen geçen her şeyi. Miadı dolmuş bir plağı rahatsız etmemek. Tozlanmak ama yaşamak. Sitem etmeden, öylece..
Herkes sevsin istiyorsan kendin gibi olmayacaksın, şekilden şekile gireceksin, şebek olacaksın, öyle kabul edecekler seni, öyle ağzına sıçıp Habeş maymununa çevirecekler seni. Kuyruğunu başkasına teslim edeceksin... Herkes gezdirecek, sevecek seni... Öyle herkes sevsin istiyorsan, farklı ol biraz, ne o öyle! Az sevilmek için kendin olacaksın, prensiplerinle, bilginle, tutumunla, karamsarlığınla!
Belki kaybedeceksin ama kendin kalacaksın, belki bu ahalinin zoruna gidecek ama kendin olacaksın düşünsene... Ruhun, varoluşun kıvırmayacak, dürüstlük akacak damarlarından. "Kendi kalanlar toplumda kaybeder, ama varoluşta kazanır" der Sartre.O kazanıp iyi bir varoluşçu oldu. Değişmediği için Nobel'i reddetti, o yüzden o bir Sartre. Peki ya sen? Herkes misin? Seni herkesler sevsin."